استفاده مى‌كنند، از زباله بهترين كود مى‌سازند، و از تفاله‌ها، وسائل مورد نياز، و حتّى از فاضلابها پس از تصفيه كردن، آب قابل استفاده براى زراعت درست مى‌كنند، چرا كه احساس كرده‌اند موادّ موجود در طبيعت نامحدود نيست كه به آسانى بتوان از آنها صرف نظر كرد، بايد از همه به صورت (دورانى) بهره‌گيرى نمود. آيا با اين حال اسراف و تبذير صحيح است؟

ج- آيا ميانه‌روى در انفاق با ايثار تضاد دارد؟!

با در نظر گرفتن آيات فوق كه دستور به «رعايت اعتدال در انفاق» مى‌دهد، اين سؤال پيش مى‌آيد كه در سوره «دهر» و آيات ديگر قرآن و همچنين روايات، ستايش ايثارگران را مى‌خوانيم كه حتّى در نهايت سختى از خود مى‌گيرند و به ديگران مى‌دهند، اين دو چگونه با هم سازگار است؟

دقّت در شأن نزول آيات فوق، و همچنين قرائن ديگر، پاسخ اين سؤال را روشن مى‌سازد و آن اين كه:

دستور به رعايت اعتدال در جايى است كه بخشش فراوان سبب نابسامانيهاى فوق‌العاده در زندگى خود انسان گردد، و به اصطلاح «ملوم و محسور» شود؛ و يا ايثار سبب ناراحتى و فشار بر فرزندان او گردد و نظام خانوادگى‌اش را به خطر افكند؛ ولى هرگاه هيچ‌يك از اينها تحقّق نيابد، مسلّماً ايثار كار بسيار خوبى است.

از اين گذشته، رعايت اعتدال يك حكم عام است و ايثار يك حكم خاص كه مربوط به موارد معيّنى است و اين دو حكم با هم تضادّى ندارند.

(دقّت كنيد).