دادن به زندگى خود وامى‌ماند و طبعاً ارتباط و پيوند او با مردم نيز قطع خواهد شد.

در بعضى از روايات كه در شأن نزول اين آيه نقل شده، اين مطلب به وضوح ديده مى‌شود.

در روايتى مى‌خوانيم:

پيامبر صلى الله عليه و آله در خانه بود، سؤال كننده‌اى بر در خانه آمد، چون چيزى براى بخشش آماده نبود، و او تقاضاى پيراهن كرد، پيامبر صلى الله عليه و آله پيراهن خودرا به او داد، و همين امر سبب شد كه آن روز نتواند براى نماز به مسجد برود!

اين پيش آمد زبان كفّار را باز كرد و گفتند: محمّد صلى الله عليه و آله خواب مانده يا مشغول سرگرمى است و نمازش را به دست فراموشى سپرده است!

و به اين ترتيب، اين كار هم ملامت و شماتت دشمن، و هم انقطاع از دوست را در پى داشت، و مصداق «ملوم و محسور» شد؛ آيه فوق نازل گرديد و به پيامبر صلى الله عليه و آله هشدار داد كه اين كار تكرار نشود.

در مورد تضادّى كه ظاهراً اين دستور با مسأله «ايثار» دارد در آينده بحث خواهيم كرد.

بعضى نيز نقل كرده‌اند كه گاهى پيامبر صلى الله عليه و آله آنچه را در بيت‌المال داشت به نيازمند مى‌داد به گونه‌اى كه اگر بعداً نيازمندى به سراغ او مى‌آمد، چيزى در بساط نداشت و شرمنده مى‌شد، و چه بسا شخص نيازمند، زبان به ملامت مى‌گشود و خاطر پيامبر صلى الله عليه و آله را آزرده مى‌ساخت، لذا دستور داده شد كه نه همه آنچه را در بيت‌المال دارد انفاق كند و نه همه را نگاهدارد، تا اين گونه مشكلات پيش نيايد.