دلايل سه گانه فوق كه- يكى از طريق مطالعه‌ «نظام جهان هستى» و ديگرى از طريق‌ «حركت و تكامل»؛ و سوّمى از طريق‌ «حدوث جهان هستى»- براى اثبات وجود خدا ذكر شد، هريك موضوع كتابهاى مشروحى‌است كه توسط فلاسفه الهى و خداشناس تأليف شده، و آنچه ما در بالا آورديم خلاصه و چكيده آنهاست.

خداشناسى در قرآن‌

آيات فراوانى از كتاب آسمانى ما قرآن مجيد، به تقويت روح ايمان و خداشناسى اختصاص دارد و همواره روى استدلالات زنده علمى تكيه كرده است. قرآن در بيشتر آيات توحيد، به طريق اوّل (مطالعه نظام آفرينش) اشاره كرده و همگان را به مطالعه اين نظام شگفت‌انگيز دعوت مى‌نمايد؛ در اين راستا گاهى به اسرار آفرينش آسمانها اشاره كرده و مى‌فرمايد:

«انَّ فِى خَلْقِ السَّمَواتِ وَ الْارْضِ وَ اخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ لَأَيَاتٍ لِّأُوْلِى الأَلْبَابِ؛ در آفرينش آسمانها و زمين و آمد و شد (منظّم) شب و روز، نشانه‌هاى روشنى براى انديشمندان و صاحب نظران است». [1]

و گامى به راه‌هاى ديگر اشاره كرده، و از زبان ابراهيم، قهرمان توحيد چنين مى‌گويد:

«رَبِّىَ الَّذِى يُحْىِ وَ يُمِيتُ‌؛ پروردگار من آن كسى است كه زندگى و مرگ از اوست». [2]

[1]. سوره آل‌عمران، آيه 190.

[2]. سوره بقره، آيه 258.