است؛ در اين آيه شخص پيامبر صلى الله عليه و آله به عنوان يك الگو و اسوه، مخاطب به اين خطاب شده است: نماز را بر پا دار كه نماز (انسان را) از زشتيها و گناه باز مى‌دارد

(وَ اقِمِ الصَّلوةَ انَّ الصَّلوةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ)

«فحشاء و منكرات» مجموعه افعال غير اخلاقى است، و مى‌دانيم تمام افعال غير اخلاقى سرچشمه‌اى از صفات ضدّ ارزشى در درون جان انسان دارد؛ و به تعبير ديگر، هميشه اخلاق درونى است كه در اخلاق برونى اثر مى‌گذارد.

تأثير نماز در باز داشتن از فحشاء و منكر نيز درست به همين دليل است؛ زيرا نماز با افعال و اذكار بسيار پر محتوايش، انسان را در جهانى برتر و والاتر- جهان قرب به خدا- وارد مى‌كند؛ و اين نزديكى او را از سرچشمه‌هاى اصلى فحشاء و منكر كه همان هواى نفس و حبّ افراطى به دنيا است دور مى‌سازد.

به همين دليل، نماز گزاران واقعى كمتر گِرد گناه مى‌گردند؛ و هر قدر نماز روح و جان و محتواى بيشترى داشته باشد، به همان نسبت انسان از منكرات و زشتيها دورتر مى‌شود و شكوفه‌هاى فضائل و اخلاق در درون جانش آشكارتر مى‌گردد.

در چهارمين آيه، بعد از اشاره به بعضى از رذائل اخلاقى مانند جزع و بى تابى به هنگام بروز مشكلات، و بخل به هنگام دست يافتن به خيرات، تنها نماز گزاران را استثنا مى‌كند، و مى‌فرمايد: انسان حريص و كم طاقت آفريده شده است- هنگامى كه بدى به او رسد بى تابى مى‌كند- و هنگامى كه خوبى به او رسد بخل مى‌ورزد و مانع ديگران مى‌شود- مگر نمازگزاران- آنها كه نماز را بطور مرتّب به جا مى‌آورند.

(انَّ الْانْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً- اذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً- وَ اذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً- الَّا الْمُصَّلِينَ- الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ)

اين آيات به روشنى ثابت مى‌كند كه توجّه به ذات پاك پروردگار و عبادت و نيايش در پاكسازى روح و جان از رذائل اخلاقى مانند بخل و جزع و بى تايى اثر مستقيم دارد.

در پنجمين آيه، اشاره به تأثير مسأله زكات در پاكسازى روح و تزكيه نفس مى‌كند و