مسعود! گناه را مقدّم مشمار، و توبه را تأخير مينداز، بلكه توبه را مقدّم كن و گناه را به عقب بينداز (و ترك كن)!» [1]

3- در حديث ديگرى از اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌خوانيم:

«مُسَوِّفُ نَفْسِهِ بَالتَّوبَةِ مِنْ هُجُومِ الْاجَلِ عَلى‌ اعْظَمِ الْخَطِرِ؛

كسى كه توبه را در برابر هجوم اجل به تأخير بيندازد، در برابر بزرگترين خطر قرار مى‌گيرد، (كه عمرش پايان گيرد در حالى كه توبه نكرده باشد)!» [2]

4- در حديثى از امام على بن موسى الرضا عليه السلام مى‌خوانيم كه از جدّش رسول خدا صلى الله عليه و آله چنين نقل مى‌كند:

«لَيْسَ شَى‌ءٌ احَبُّ الَى اللَّهِ مِنْ مُؤمِنٍ تائِبٍ اوْ مُؤْمِنَةٍ تائِبَةٍ؛

چيزى در نزد خدا محبوبتر از مرد يا زن با ايمانى كه توبه كند نيست!» [3]

اين تعبير مى‌تواند دليلى به وجوب توبه باشد به خاطر اين كه توبه محبوبترين امور در نزد خدا شمرده شده است.

علاوه بر اين، دليل عقلى روشنى بر وجوب توبه داريم و آن اين كه عقل حاكم بر اين است كه در برابر عذاب الهى- خواه يقين باشد يا احتمالى- بايد وسيله نجاتى فراهم ساخت، و با توجّه به اين كه توبه بهترين وسيله نجات است، عقل آن را واجب مى‌شمرد؛ چگونه افراد گناهكار خود را از عذاب الهى در دنيا و آخرت مى‌توانند محفوظ بشمرند در حالى كه توبه نكرده باشند.

آرى! توبه واجب است، هم به دليل صراحت آيات قرآن مجيد و هم روايات اسلامى و هم دليل عقل، و از اين گذشته وجوب توبه در ميان تمام علماى اسلام مسلّم و قطعى است.

بنابراين، ادلّه اربعه بر وجوب توبه دلالت مى‌كند، و اين وجوب فورى است زيرا مقتضاى ادلّه چهارگانه‌اى كه به آن اشاره شد، وجوب فورى مى‌باشد، و در علم اصول اين مسأله بيان شده كه تمام اوامر ظاهر در فوريّت است، مگر اين كه دليل بر خلاف آن قائم شود.

[1]. بحار، جلد 74، صفحه 104

[2]. مستدرك الوسائل، جلد 12، صفحه 130

[3]. همان مدرك، صفحه 125