2- در حديث ديگرى در همين زمينه از همان حضرت مى‌خوانيم:

«يَسيرُ الْمَعْرِفَةِ يُوجِبُ الزُّهْدَ فِى‌الدُّنْيا؛

مختصر معرفت و آگاهى، موجب زهد در دنيا است.» [1]

در اينجا معرفت مى‌تواند اشاره به معرفة اللَّه باشد كه در برابر ذات پاك بى‌نهايتش همه چيز كوچك و بى‌ارزش است، و از قطره در برابر دريا نيز ناچيزتر مى‌باشد، و اين خود از اسباب زهد و بى‌اعتنايى به زرق و برق دنيا است. يا اين كه اشاره به آگاهى از ناپايدارى دنيا و تاريخ اقوام پيشين باشد كه آن نيز روح زهد را در انسان زنده مى‌كند و يا آگاهى به سراى جاويدان و عظمت نعمتهاى آنجا است و يا همه اينها.

3- در حديث ديگرى در ارتباط غناى ذاتى و ترك حرص و آز، با علم و معرفت، از همان امام عليه السلام مى‌خوانيم:

«مَنْ سَكَنَ قَلْبَهُ الْعِلْمُ بِاللَّهِ سُبْحانَهُ، سَكَنَهُ الْغِنى‌ عَنْ الْخَلْقِ؛

هر كس معرفت خداوند در دل او، جايگزين شود، غنى و بى نيازى از خلق در قلبش جايگزين خواهد شد.» [2]

روشن است كسى كه آگاه به صفات جلال و جمال خداست و جهان هستى را پرتو كوچكى از آن ذات بى‌نياز مى‌داند، تنها بر او توكّل مى‌كند و از غير او خود را مستغنى و بى‌نياز مى‌بيند.

4- در ارتباط معرفة اللَّه با حفظ زبان از سخنان ناشايست و شكم از حرام؛ در حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده است:

«مَنْ عَرَفَ اللَّهَ وَ عَظَّمَهُ مَنَعَ فاهُ مِنَ الْكَلامِ، وَبَطْنَهُ مِنَ الطَّعامِ؛

كسى كه خدا را بشناسد و بزرگ بشمرد، دهانش را از سخن (ناشايست) باز مى‌دارد، و شكمش را از غذا (ى حرام)!» [3]

5- در رابطه معرفت و خوف از خدا كه سرچشمه انواع فضايل اخلاقى است، در حديثى از امام صادق عليه السلام چنين آمده است:

«مَنْ عَرَفَ اللَّهَ خافَ اللَّهَ وَ مَنْ خافَ اللَّهَ سَخَتَ نَفْسُهُ عَنِ الدُّنْيا؛

كسى كه خدا را بشناسد، از (مجازات) او مى‌ترسد، و كسى كه از خدا بترسد نسبت به زرق و برق دنيا، بى‌اعتنا مى‌شود!» [4]

6- در ارتباط روح گذشت و ترك انتقامجويى با معرفة اللّه، در حديثى از امام‌

[1]. غررالحكم‌

[2]. غررالحكم‌

[3]. اصول كافى، جلد 2، صفحه 237

[4]. همان مدرك، صفحه 68، حديث 4