معنوى در محضر اوست.

2- براى رسيدن به اين مقصد، نخستين گام توبه از همه گناهان و شستن رذائل اخلاقى و آراسته شدن به فضائل اخلاقى است.

3- در اين راه بايد آداب چهارگانه مشارطه و مراقبه و محاسبه و معاقبه را فراموش نكند؛ يعنى، صبحگاهان با خود شرط كند كه گِرد گناه و خلاف رضاى حق نگردد و در تمام مدّت روز مراقب نفس سركش باشد و شامگاهان و هنگام خواب به محاسبه بنشيند و اگر خلافى از او سرزده بود خود را به وسيله ترك انواع لذائذ مجازات و عقوبت كند.

4- مبارزه با هواى نفس كه بزرگترين سدّ اين راه است از واجب‌ترين واجبات مى‌باشد.

5- توجّه به أذكار و أورادى كه در شرع مقدّس وارد شده همچون ذكر

«لاحَوْلَ وَلاقُوَّةَ الَّا بِاللَّهِ»

و ذكر

«لاالهَ الَّا انْتَ سُبْحانَكَ انى كُنْتُ مِنَ الظَّالِمينَ»

و ذكر

«اللَّه»

و

«ياحىّ»

و

«يا قيّوم»

و امثال اين اذكار، سبب قوّت بر پيمودن اين راه است.

6- توجّه قلبى به حقيقت توحيد ذات و صفات و افعال خداوند و غرق شدن در صفات كمال و جمال او، توشه ديگرى براى اين راه پرفراز و نشيب است.

7- شكستن بزرگترين بُتْ و آن بُت انانيّت و توجّه به خويشتن، از مهمترين شرائط وصول به مقصد است.

8- استفاده از وجود استاد و مُربّى كه زير نظر او كار كند و همچون طبيب به درمان او بپردازد، گروهى شرط دانسته‌اند؛ و بعضى نيز روى آن تكيه خاصّى ندارند هر چند متاسّفانه توجّه به استاد در مورد بسيارى از اشخاص سبب شده كه در دام شياطين خطرناكى كه خود را به صورت فرشته نشان مى‌داده‌اند! بيفتند و دين و دنيا و ايمان و اخلاق آنها بر باد رود!

ضى وظيفه ارشاد خلق و پيمودن راه انبيا و اوليا در هدايت مردم، و امر به معروف و نهى از منكر را به عنوان آخرين مرحله آورده‌اند در حالى كه بسيارى مطلقاً سخنى از اين مرحله بر زبان نرانده و سالك را به خودش واگذارده‌اند.

غرض از آوردن اين بحث در ضمن مباحث اخلاقى اين كتاب اين بود كه: