دوم، علاقه‌ها و محبوبيّت‌هاى عادّى كه قابل تحليل منطقى است. كار خوب و عمل صالح جاذبه دارد و حتّى آدم‌هاى ناصالح و بد را به خود جذب مى‌كند.

مثلًا امانت يك عمل صالح است و امين يك انسان صالح. همه مردم به امين عشق مى‌ورزند و او را دوست مى‌دارند، حتّى سارقين و دزدان هم به او اعتماد دارند و هنگامى كه اموال مسروقه را مى‌خواهند نزد كسى به امانت بگذارند، به سراغ دوستان سارق خود نمى‌روند، بلكه به نزد انسان‌هاى امانتدار مى‌روند و به آن‌ها مى‌سپرند! بنابراين خود عمل صالح و ايمان جاذبه‌اى دارد كه ثمره آن نفوذ در قلب‌هاست. شخصى كه طالب نفوذ در قلب مردم مى‌باشد، كافى است كه نشان دهد انسانى مؤمن و صالح العمل است، هنگامى كه مردم پى بردند كه وى داراى ايمان و عمل شايسته است، قلب آن‌ها خود به خود به سوى او متوجّه مى‌شود و نياز به كار خاص نيست.

پاكدامنى و عفّت يكى ديگر از اعمال صالح بسيار با ارزش است، اين عمل آن قدر ارزشمند است كه حتّى ناپاكان به آن عشق مى‌ورزند. آن‌ها، هنگامى كه قصد ازدواج مى‌كنند و مى‌خواهند تشكيل خانواده دهند، به سراغ خانواده‌هاى پاكدامن مى‌روند و از ناپاكان اجتناب مى‌نمايند! جالب اين كه حضرت على عليه السلام، كه موضوع بحث اين آيه است، هم از طريق ايمان و عمل صالح- در بالاترين حدّ آن- به اين سرمايه بزرگ دست يافته است و هم خداوند متعال محبّت وى را در دل و قلب مردم جاى داده است.

شأن نزول آيه محبّت‌

هر چند آيه شريفه مفهوم عامّ و گسترده‌اى دارد و شامل هر مؤمن صالح العملى كه ايمان و عمل صالح او باعث محبوبيّتش گشته، مى‌شود؛ ولى بى‌شك مصداق أكمل و أتمّ اين آيه شريفه حضرت امير مؤمنان على عليه السلام است، همان‌گونه كه در كتاب‌هاى مختلفى از اهل سنّت به اين مطلب تصريح شده است؛ هر چند بعضى تلاش كرده‌اند كه منكر اين مطلب واضح و روشن شوند!