نصيب من شده، بالاتر از افتخار توست.

على عليه السلام كه از كنار آن‌ها عبور مى‌كرد و سخنان آن‌ها را شنيد، به نزد ايشان رفت، و پس از سلام و اداى احترام، اجازه خواست سخنى بگويد، اجازه سخن داده شد.

حضرت فرمود: «خداوند افتخارى به من عنايت كرده كه از همه افتخارات بالاتر و نصيب هيچ كس نشده است!»

گفتند: آن چيست؟

فرمود: من قبل از همه شما ايمان آوردم، و به خاطر رضاى خداوند قبل از همه هجرت كردم، و در راه خدا با مال و جانم جهاد نمودم! و شما و امثال شما، به بركت جهاد من و امثال من مسلمان شديد و اسلام را پذيرفتيد! بنابراين بالاترين افتخار «سِقايَةَ الْحاجِ‌» يا «عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ‌» نيست، بلكه «ايمان به خدا» و «هجرت در مسير رضاى او» و «جهاد در راه او» بالاترين افتخار است.

عبّاس عموى پيامبر و على عليهما السلام، با شنيدن اين سخن خشمگين و ناراحت شد و به خدمت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم رسيد، و ماجرا را براى آن حضرت بيان نمود و از على شكايت كرد، كه وى مقام و موقعيّت مرا زير سؤال برده است.

پيامبر شخصى را به دنبال على عليه السلام فرستاد، وقتى على به خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم رسيد، حضرت از او توضيح خواست و فرمود: چه گفته‌اى كه عمويت عبّاس را عصبانى كرده‌اى؟

على عرض كرد: سخن حقّى گفته‌ام، عمويم از سخن حقّ من ناراحت شده است، سپس آنچه اتّفاق افتاده بود را براى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم بازگو كرد. ضمناً اين نكته را يادآور شد كه من در مقام تعريف و تمجيد از خود نبودم، بلكه مى‌خواستم به آن‌ها بگويم «سقاية الحاج» و «عمارة المسجد الحرام» بالاترين افتخارات نيست و افتخاراتى بالاتر از آن هم وجود دارد. در اين هنگام آيه سقاية الحاج نازل شد و خداوند سخن على عليه السلام را تأييد كرد. [1]

شأن نزول فوق حدّ اقل در دوازده كتاب معروف اهل سنّت، كه پيرامون تفسير

[1] شواهد التّنزيل، جلد اوّل، صفحه 249 به بعد.