عمرم چندين تُن غذا و آب مصرف كنم، و با زحمت و دردسر، خانه‌اى فراهم سازم، و بعد بگذارم و از اين جهان بروم آيا اين هدف ارزش آن را دارد كه مرا به اين زندگى پر درد و رنج بخواند؟

راستى اگر مهندسى، ساختمان عظيمى را در وسط بيابانى بر پا كند و ساليان دراز در تكميل و تنظيم آن بكوشد و تمام وسائل را در آن فراهم سازد و هنگامى كه از او سؤال كنند منظورت چيست؟ بگويد: هدفم اين است كه در تمام عمر اين ساختمان، رهگذرى از اين راه بگذرد و يك ساعت در آن بياسايد! آيا همه تعجّب نخواهيم كرد و نخواهيم گفت: يك ساعت آسودن يك راهگذر، اين همه تشكيلات و مقدّمات و ذى‌المقدّمات نمى‌خواهد.

به همين دليل آنها كه عقيده به رستاخيز و زندگى پس از مرگ ندارند زندگى اين جهان را پوچ مى‌دانند، و اين سخن در كلمات مادّى‌ها زياد به چشم مى‌خورد كه زندگى اين جهان بى هدف است، حتّى گاه افرادى از آنها دست به انتحار مى‌زنند چرا كه از اين زندگى مادى تكرارى و بى‌هدف خسته شده‌اند.

چيزى كه به زندگى هدف مى‌دهد و آن را معقول و حكيمانه مى‌كند اين است كه مقدّمه جهان ديگرى باشد، و تحمّل مشكلات اين زندگى و چيدن اين همه مقدّمات براى آن، به خاطر استفاده در مسير يك زندگى جاودان باشد.

در اين جا مثال جالبى سابقاً داشتيم و آن اين‌كه اگر جنينى كه در شكم مادر است عقل و هوش كافى مى‌داشت و به او مى‌گفتند: