پس از مرگ و زنده شدن مردگان يك نوع جنون يا تهمت بر خدا محسوب مى‌شد، و اعتقاد به جوشش حيات از ماده بيجان، جنون‌آميز تلقّى مى‌گرديد.

ولى جالب اين‌كه قرآن در برابر اين گونه افكار دست به استدلالات مختلفى زده كه هم افراد عادى مى‌توانند از آن استفاده كنند، و هم انديشمندان بزرگ، هر كدام به ميزان توانايى فكر خود.

گرچه شرح همه دلائل قرآن در اين زمينه نياز به تأليف كتاب مستقلى دارد، ولى گوشه‌هايى از آن را در اين جا مى‌آوريم:

1- گاهى قرآن به آنها مى‌گويد شما همواره با چشم خود صحنه‌هاى معاد را در زندگى روزانه مى‌بينيد كه چگونه موجوداتى مى‌ميرند و بار ديگر زنده مى‌شوند باز هم از مسئله معاد در شك و ترديد هستيد؟!

«و اللَّه الذى ارسل الرياح فتثير سحاباً فسقناه الى بلد ميت فاحيينا به الارض بعد موتها كذلك النشور»؛ [1] «خداوند كسى است كه امواج باد را مأموريت داد كه ابرها را به حركت درآورند، و به سوى سرزمين‌هاى مرده برانند، و به وسيله آن زمين مرده را زنده كنند، رستاخيز نيز چنين است».

در فصل زمستان نگاهى به چهره طبيعت مى‌كنيم همه جا بوى مرگ مى‌دهد درختان كاملًا از برگ و گل و ميوه برهنه شده، و چوب خشك بى‌هيچ حركتى بر جاى باقى مانده، نه گلى مى‌خندد، نه شكوفه‌اى مى‌شكفد و نه جنبش حيات در كوه‌ها و صحراها به چشم مى‌خورد.

[1]. سوره فاطر، آيه 9