را كرده، و على عليه السلام را به عنوان جانشين خود برگزيده است.

اين گروه را «اماميّه» يا «شيعه» مى‌نامند.

هدف ما در اين بحث‌هاى فشرده اين است كه اين مسئله را طبق دلائل عقلى و تاريخى و آيات قرآن، و سنّت پيامبر پى‌گيرى كنيم؛ ولى قبل از ورود در اين بحث اشاره به چند نكته را ضرورى مى‌دانيم:

1- آيا اين بحث اختلاف‌انگيز است؟

بعضى تا سخن از مسئله امامت به ميان مى‌آيد فوراً مى‌گويند امروز روز اين حرف‌ها نيست!

امروز روز وحدت مسلمين است، و گفت‌وگو از جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله مايه تفرقه و پراكندگى است!

ما امروز دشمنان مشتركى داريم كه بايد به فكر آنها باشيم: صهيونيسم و استعمار غرب و شرق، و بنابراين، اين مسائل اختلافى را بايد كنار بگذاريم؛ ولى اين طرز تفكّر مسلماً اشتباه است زيرا:

اولًا: آنچه مايه اختلاف و پراكندگى است جرّ و بحث‌هاى تعصب‌آميز و غير منطقى، و پرخاشگرى‌هاى كينه‌توزانه است. ولى بحث‌هاى منطقى و مستدل و دور از تعصّب و لجاجت و پرخاشگرى، در محيطى صميمانه و دوستانه، نه تنها تفرقه‌انگيز نيست، بلكه فاصله‌ها را كم مى‌كند، و نقاط مشترك را تقويت مى‌نمايد.

من در سفرهاى خود به حجاز براى زيارت خانه خدا كراراً بحث‌هايى با علما و دانشمندان اهل سنّت داشته‌ام، هم ما و هم آنها