و در مدارج بطون اين سخن عروج نمايند، و از توغّل در مكامن [1] آن مستوحش نگردند. ده پايه بست كرده ام آهنگ قول خويش-تا بـو كـه فهـم آن به مذاق تـو در شـود

[پايه اول]

نهفته نخواهد بود بر واقفان عرف مناسبت، كه بناء زبان رمز بر آن است كه نقطه سبب اظهار حرف مى شود، و هويدا كردن خصوصيات هر يك از آن پس نقطه بر اين وجه لباسى باشد از آن حرف كه به آن مى تواند بر صدر اظهار و اشعار خراميدن، و حروف در تلبّس بدان لباس مراتب متفاوت دارند، چه بعضى آنند كه به صورت وجودى نقطه متميز و هويدا مى شوند، كه آن را حروف ناطقه خوانند، و بعضى به صورت عدمى او ظاهر مى شوند، و آن صوامتند، و قسم اوّل كه نقطه به صورت وجودى خود سبب هويدايى آنهايند، چندى لباس نمايش كونى حرف، و تفوق خارجى او واقعند، چنانچه نقطه «خا» و «فا» و چندى لباس نمايش وجودى و مدارج تبطن داخلى افتد، چنانچه نقطه «با» و«جيم».

[پايه دوم]

چون اين مقدمه روشن گشت، ببايد دانست كه «با» عبارت از صاحب مرتبه نبوّت است، چه نبى به زبان هدايت نشان حرف «باء» بيان و ابانتست، كه به صورت نون و«يا» كه تمام سوّيه اعتدالى است ظاهر گشته، و از اينجا هوشمندان عالم تفطّن را فهم شود، كه صاحب اين سخن را در اظهار كمالات وجودى نبى، كه عبارت از علوم خاصّه اوست،گوى سبقت از اقران زمان خود ربوده، پيش افتاد، پس اگر در نمايش مراتب كونى، و رياست صورى، از ايشان تخلّف نموده باشد، كلاه گردون ترك جاهش از اين حكايت گردآلود، عيب و نقص نخواهد گشت، پس اين روى سخن هم چنانچه بيان مرتبه و بزرگى او نموده، عذر تقاعد و تخلّفى كه در بينش كوته نظران عالم آلايش نموده