معناى محبّت

«إِنَّ رَبِّى رَحِيمٌ وَدُودٌ ؛

پروردگار من مهربان و دوستدار است » [1]

محبّت ، عبارت است از احساس ميل نسبت به چيزى كه براى انسان ، لذّت بخش است . براى تفهيم اين معنا ، در بسيارى از زبان ها ، نام هاى بسيارى وضع شده كه در هر يك ، نكته خاصّى مورد توجّه است و نيازى به طرح آن در اين مجموعه نيست . آنچه در اين جا بحث درباره آن اهمّيت دارد ، تبيين ديدگاه اسلام درباره محبّت است و نگاهى عميق به آنچه اين آيين الهى در مورد اين خصلت ارزشمند آورده است ، تا مقدّمه اى باشد براى دقّت در آيات و احاديثى كه در ابواب مختلف كتاب ، خواهد آمد .

محبّت از ديدگاه اسلام

از نظر اسلام،محبّت بيشترين نقش را در ساماندهى جامعه آرمانى انسانى دارد . ملاحظه نصوص اين كتاب ، به روشنى اثبات مى كند كه جامعه مطلوب انسانى در اسلام ، جامعه اى است كه بر اساس محبّت مردم نسبت به يكديگر شكل بگيرد . اسلام مى خواهد جامعه اى بسازد كه همه مردم ، خود را برادر يكديگر بدانند و تا سرحدّ ايثار