و خطرناك‌تر از آن، دين‌فروشى را مى‌توان از جمله آثار بيكارى شمرد.[1] از اين رو، لقمان حكيم مى‌گفت:

إن كانَ الشُّغُلُ مَجهَدَةٌ فَالفَراغَ مَفسَدَةٌ.[2]

اگر كار، طاقت فرساست، بيكارى، مفسده‌آفرين است.

بدين جهت، بيكارى، مبغوض خداوند متعال است و شخص سالمِ بيكار نزد خداوند، منفور است و بر اين اساس، در نظام اسلامى، بلكه در هر نظامى، مهم‌ترين اقدام براى پيشگيرى از مفاسد جوانان و هدر رفتن نيروها و استعدادهاى آنان، ايجاد اشتغال است.[3]

علاوه بر اين، بايد جوانان را تشويق كرد كه به شيوه‌اى درست و مؤثّر، از اوقات فراغت خود بهره ببرند و بدين كار، عادت كنند. اوقات فراغت، بايد وسيله تقويت نيروهاى خلّاقه و قوّه ابتكار جوانان باشد. بى‌ترديد، عادت به استفاده مؤثّر و مفيد از اين اوقات، سرمايه گران‌بهايى را براى آينده زندگى جوانان، فراهم خواهد آورد.

ج اعتياد

اعتياد، يكى از بزرگ‌ترين خطرهايى است كه امروزه، جوانان را در سطح جهان، تهديد مى‌كند.[4] پديده خطرناك موادّ مخدّر در جهان امروز از پيچيدگى‌هايى برخوردار است كه سازمان ملل، تجارت آن را از جرايم سازمان يافته تلقّى مى‌كند. حجم گسترده تجارت و گردش مالى مرتبط با قاچاق موادّ مخدّر در سطح جهان (يك هزار و پانصد ميليارد دلار در سال) و نقش مافياى منطقه‌اى و جهانى با پشتوانه سازمان‌هاى اطّلاعاتى كشورها، دليل روشن سازمان يافته بودن اين پديده شوم‌

[1] ر. ك: ص 205( خطر بيكارى).

[2] ر. ك: ص 207 ح 351.

[3] با برآورد مركز آمار ايران در نشريه آمارگيرى( 24 فروردين 1383)، ميزان بيكارى در جمعيت فعّال ده ساله به بالا، در آبان ماه 1382، 8/ 11 درصد بوده است.

[4] ر. ك: گزارش وضعيت جهانى جوانان 2003: 186 203( فصل ششم: جوانان و موادّ مخدّر).