«نَسُواْ اللَّهَ فَأَنسَـلـهُمْ أَنفُسَهُمْ . [1] خدا را فراموش كردند، پس خدا هم خويشتن آنها را از يادشان بُرد » . و در اين صورت ، انسان، به هر آرزويى از خواسته هاى خود دست يابد ، احساس آرامش نخواهد داشت : «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِى فَإِنَّ لَهُو مَعِيشَةً ضَنكًا . [2] هر كس از ياد من دل بگردانَد، در حقيقت ، زندگى تنگى خواهد داشت » . و با اين وصف ، خداوند، خطاب به انسان مى فرمايد : اگر مى خواهى بهتر خود را به تو معرّفى كنم ، من همانم كه وقتى اميدت از همه جا قطع شد ، از من قطعٍ اميد نمى كنى و با همه وجود به من پناه مى آورى و مرا مى خوانى و از من، حلّ مشكل خود را مى خواهى.

سه . راه رسيدن به آرزو و آفت آن

هنگامى كه انسان ، هدف نهايى زندگى و برترين آرزوها را تشخيص داد ، همه خواسته ها و آرمان هاى او در جهت رسيدن به اين هدف قرار مى گيرد ؛ زيرا مى داند هر خواسته اى كه در جهت اين آرزوى بزرگ است ، درست و حق است و هر چه در جهت خلاف آن است ، نادرست و باطل است . امّا رسيدن به آرمان هاى ارزشمند ، در نخستين گام ، نيازمند انگيزه نيكو و خودباورى ، سپس تلاش ، صبر ، استقامت ، توكّل بر خداوند متعال و يارى خواستن از اوست .