خداوند متعال ، با دادن اين خصوصيت فطرى به انسان ، در حقيقت ، آموزگارِ آرزومندان خويش است [1] و گويا به انسان مى گويد : گم شده تو منم . مطلوب و مأمول حقيقى تو منم . تو مرا كه كمال مطلق هستم ، مى خواهى و نمى دانى . همه آرزوها به من ختم مى شود [2] و بدين جهت ، اهل معرفت به من عشق مى ورزند و نهايت آرزوهاى آنان ، [3] بلكه بالاتر از آرزوى آنان منم [4] . اگر با من پيوند برقرار كردى ، در دنيا و آخرت ، كامياب خواهى شد [5] . در قرآن كريم آمده است : «مَّن كَانَ يُرِيدُ ثَوَابَ الدُّنْيَا فَعِندَ اللَّهِ ثَوَابُ الدُّنْيَا. [6] و هر كس پاداش دنيا را بخواهد ، پاداش دنيا و آخرت ، نزد خداست » . و آن هنگام به آرامش مطلق مى رسيد: «أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَـلـءِنُّ الْقُلُوبُ؛ [7] آگاه باش كه با ياد خدا ، دل ها آرامش مى يابد » . همچنين خداوند مى فرمايد : اگر مرا فراموش كنيد، در حقيقت ، خود را فراموش كرده ايد :