10/ 24 دعاى فَرَج‌

420. الإرشاد به نقل از ربيع: امام صادق عليه السلام را ديدم كه به گاه ورود بر منصور عبّاسى، لب‌هايش را تكان مى‌داد و هر چه [بيشتر] مى‌جنبانْد، خشم منصور فرو مى‌نشست. به نزديكش كه رسيد، منصور از او خشنود شد.

چون امام صادق عليه السلام از نزد منصور خارج شد، او را دنبال كردم و گفتم: اين مرد (منصور) از خشمناك‌ترينِ مردم بر تو بود. چون وارد شدى، لب‌هايت را مى‌جنبانْدى و هر چه بيشتر ادامه مى‌دادى، خشمش [بيشتر] فرو مى‌نشست. [لب‌] به چيز مى‌جنباندى (چه ذكرى مى‌گفتى)؟

فرمود: «دعاى جدّم امام حسين عليه السلام را مى‌خواندم».

گفتم: فدايت شوم! اين دعا چيست؟

فرمود: «اى ساز و برگ من، به گاه گرفتارى! و اى فريادرس من، به هنگام سختى! مرا با چشمت كه نمى‌خوابد، حفظ كن و زير سايه ستونت كه خم نمى‌شود، بگير».

اين دعا را حفظ كردم و هيچ گرفتارى‌اى به من نرسيد، جز آن كه با خواندن اين دعا گشايش يافت.