محتمل‌تر باشد، و خدا به حقيقتِ احوال، آگاه‌تر است.[1]

بر اين اساس، نسبت دادن اين قسمت به امام عليه السلام مشكل است،[2] مگر اين كه كسى از قوّت متن، به صدور آن از معصوم، اطمينان پيدا كند، چنان كه عالم ربّانى شيخ على سعادت‌پرور (پهلوانى) رحمه الله در تأييد صدور آن به دليل قوّت متن، براى اين جانب از علّامه سيّد محمد حسين طباطبايى نقل مى‌كرد كه ايشان مى‌گفت: «كيست كه بتواند اين گونه حقايق را بيان كند؟ ما كه عمرى در مسائل فلسفى و عرفانى تلاش كرده‌ايم، دهنمان ميچّاد[3] اين گونه حرف بزنيم!».

امّا آنچه علّامه مجلسى آورده كه: «عبارات اين دعا با سياق ديگر ادعيه معصومان عليهم السلام هماهنگ نيست»، هر چند در مورد سياق اكثر دعاهاى روايت شده از آنان صادق است، ليكن در مورد شمارى ديگر، مانند «مناجات شعبانيه»، صدق نمى‌كند. به هر حال، همان‌طور كه علّامه مجلسى در پايان بيان ديدگاه خود آورده، بايد گفت: خداوند، به حقيقتِ احوال، آگاه‌تر است.

[1] بحار الأنوار: ج 98 ص 227.

[2] آوردن تعبير« منسوب به امام»، درباره بخش‌هايى از اين دعا كه در ابواب مختلف اين حكمت‌نامه آورده‌ايم، اشاره به همين نكته است.

[3] ميچّاد، ساخت عاميانه از فعل« مى‌چايَد» از مصدر« چاييدن» به‌معناى« سرما خوردن» است. در اينجا، منظور، اين است كه ما، با صرف عمرى در فلسفه و عرفان، قادر به ساختن و پرداختن اين‌گونه عبارات با اين محتواى بلند و عميق نيستيم. بنا بر اين، چگونه مى‌توان آنها را به مشايخ صوفيّه نسبت داد؟