256. الأخبار الطِّوال: امام حسين عليه السلام نامه‌اى به پيروانش در بصره نوشت و آن را با يكى از طرفداران خود به نام سلمان فرستاد. متن آن نامه چنين بود:

«به نام خداوند بخشنده مهربان. از حسين بن على به مالك بن مَسمَع و احنف بن قيس و مُنذر بن جارود و مسعود بن عمرو و قيس بن هيثم. سلام عليكم! امّا بعد، من، شما را به زنده داشتن نشانه‌هاى حق و ميراندن بدعت‌ها فرا مى‌خوانم. اگر اجابت كنيد، به راه‌هاى هدايت، رهنمون مى‌شويد. و السلام!».

9/ 2 امر به معروف و نهى از منكر

257. الفتوح‌ از امام حسين عليه السلام (در وداع قبر جدّش پيامبر صلى الله عليه و آله): خدايا! اين قبر پيامبرت محمّد صلى الله عليه و آله است و من، پسر دختر محمّد صلى الله عليه و آله؛ و مى‌دانى كه چه به من رسيده است. خدايا! من، معروف را دوست و منكر را ناپسند مى‌دارم ....

258. تسلية المجالس: امام حسين عليه السلام مُركّب و كاغذى خواست و اين وصيّت را براى برادرش محمّد نوشت:

«به نام خداوند بخشنده مهربان. اين وصيّت حسين بن على بن ابى طالب به برادرش محمّد، معروف به ابن حنفيه است. حسين، گواهى مى‌دهد كه خدايى جز اللّه نيست و شريكى ندارد. محمّد، بنده و فرستاده اوست و حق را از نزد حق‌

آورد و بهشت و دوزخ، حق است و بى‌ترديد، قيامت مى‌آيد. خداوند، همه كسانى را كه در قبر هستند، برمى‌انگيزد. من از سرِ سرمستى و طغيان و فساد و ستم نشوريده‌ام؛ بلكه تنها براى پى‌جويىِ اصلاح در امّت جدّم بيرون آمده‌ام و مى‌خواهم امر به معروف و نهى از منكر كنم و به سيره جدّم محمّد صلى الله عليه و آله و پدرم على بن ابى طالب عليه السلام، رفتار كنم. هر كس مرا به حق بپذيرد كه خداوند، به حقْ سزاوارتر است و هر كس اين را از من نپذيرد، صبر مى‌كنم تا خداوند، ميان من و اين مردم، به حق قضاوت كند و ميان من و آنان، حكم برانَد كه او بهترين حاكمان اوست. اين وصيّت من به توست، اى برادر من، و توفيق من، جز با خدا نيست. بر او توكّل كردم و به سوى او باز مى‌گردم».