ر. ك: دانش نامه عقايد اسلامى: ج 2 (بخش هفتم: موانع شناخت).

2/ 8 فضيلت آموزگار و راهنما

14. المناقب، ابن شهرآشوب: گفته شده است كه عبد الرحمن سُلَمى، سوره حمد را به فرزند امام حسين عليه السلام آموخت. چون آن را بر پدرش خواند، امام عليه السلام به آن آموزگار، هزار دينار و هزار جامه قيمتى بخشيد و دهانش را از مرواريد، پُر كرد.

به ايشان، اعتراض شد. امام عليه السلام پاسخ داد: «اين كجا و عطاى او (يعنى: آموزش وى) كجا؟» و منظور ايشان، آموزشى بود كه داده بود.

سپس، امام حسين عليه السلام سرود:

15. الاحتجاج‌ به سندش، از امام حسين عليه السلام: هر كس عهده‌دار يتيمى از ما شود كه محنتِ غيبت ما، او را از ما جدا كرده است و از علوم ما كه به دستش رسيده، به او سهمى دهد تا ارشاد و هدايتش كند، خداوند عز و جل به او مى‌فرمايد: «اى بنده بزرگوار شريك كننده برادرش! من در كَرَم كردن، از تو سزاوارترم. فرشتگان من! براى او در بهشت، به عدد هر حرفى كه ياد داده است، هزار هزار، كاخ قرار دهيد و از ديگر نعمت‌ها، آنچه را كه لايق اوست، به آنها ضميمه كنيد».