5/ 10 توصيف مهدى‌

216. الغيبة، نعمانى‌ به نقل از سليمان بن بلال، از امام صادق، از امام زين العابدين، از امام باقر، از امام حسين عليهم السلام: مردى نزد اميرمؤمنان آمد و گفت: اى اميرمؤمنان! از [ظهور] مهدى‌تان به ما خبر ده.

فرمود: «چون روندگان [از دنيا] بروند و مؤمنان، اندك شوند و آشوبگران، نابود شوند، همان وقت است، همان وقت».

گفت: اى امير مؤمنان! اين مرد از كدام قوم است؟

فرمود: «از بنى هاشم، از والاترين طايفه عرب و از دريايى كه آب‌هاى خروشان، از همه سو به آن مى‌ريزد و پناهگاهى كه پناهجويان، به آن پناه مى‌برند و معدن زلال ميان ناصافى‌ها. به گاهِ شبيخون مرگ، نمى‌هراسد و به گاه نزديك شدن آن، سست نمى‌شود و از دست و پنجه نرم كردن با هماوردانِ شجاع، سرْ باز نمى‌زند.

دامن همّت به كمر زده و پُرتوان و پيروز و به‌سان شير نر، درو كننده و زخم زننده است. شمشيرى از شمشيرهاى خدا، سالار، كامل و پرورده جلال و مجد است و ريشه سِتَبرش در خاندان كَرَم. پس تو را از بيعتش منصرف نكند كسى كه هرگاه فرصت يابد، به سوى فتنه مى‌شتابد و اگر سخن گويد، بدترين سخنران است و اگر خاموش بنشيند، فسادها و شرارت‌ها [در نهان‌] دارد».

سپس به توصيف امام مهدى عليه السلام بازگشت و فرمود: «درگاه پناه او، از همه شما گشاده‌تر، علمش از همه شما افزون‌تر و از همه شما به خويشان، پيوسته‌تر است. خدايا! برانگيخته شدن او را مايه به در آمدن از اندوه و گِرد آمدن اين امّتِ متفرّق، قرار ده.

پس اگر خدا برايت [درك حضور را] برگزيد و توفيق خدمتش را يا فتى، مصمّم بمان و از او روى مگردان و هرگاه به او رهنمون شدى، از او در مگذر. آه كه اين دل (و با دست به سينه‌اش اشاره كرد)، چه مشتاق اوست!».