قرآن و احاديث اسلامى است.

حكمتِ علمى، عملى و حقيقى، هر يك به منزله پلّه‌هاى نردبان استوارى هستند كه انسان با بهره‌گيرى از آنها به قلّه كمال انسانيّت، صعود مى‌كند. جالب توجّه است كه بدانيم پلّه اوّل اين نردبان (يعنى حكمت علمى) را فرستادگان خداوند متعال، بنا نهاده‌اند. پلّه دوم (يعنى حكمت عملى) را انسان، خود بايد بسازد و پس از آماده شدنِ پلّه دوم، آخرين پلّه جهش به مقام انسان كامل را كه حكمت حقيقى است خداوند متعال، خود، آماده مى‌نمايد.

اينك، توضيحى كوتاه درباره اين سه نوع حكمت:

1. حكمت علمى‌

مقصود از حكمت علمى، هرگونه دانستنى يا معرفتى است كه براى صعود به مقام انسان كامل، ضرورى است. به سخن ديگر، هم دانش مربوط به عقايد، «حكمت» است، هم دانش مربوط به اخلاق، و هم دانش مربوط به اعمال. از اين رو، قرآن كريم، پس از ارائه رهنمودهاى گوناگون در عرصه‌هاى اعتقادى، اخلاقى و عملى، همه آنها را حكمت مى‌نامد:

«ذلِكَ مِمَّا أَوْحى‌ إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ.[1]

اينها از حكمت‌هايى است كه پروردگارت به تو وحى كرده است».

اين مفهوم حكمت، نخستين فلسفه بعثت انبياى الهى است. قرآن كريم، در آيات متعدّد بر اين مطلب، تأكيد كرده است، از جمله در اين آيه:

«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ‌

[1] ر. ك: اسراء: آيه 39.