او را ندارد و در مسايل شرعىِ خود كه به آنها نياز دارد، تكليفش را نمى‌داند. بدانيد كه چنين شخصى كه احكامش را نمى‌داند و از ديدن ما محروم است يتيمى است كه در دامن كسى جاى دارد كه عالم به علوم ما باشد. هلا! كه هر كس چنين يتيمى را ارشاد نمايد و هدايتش كند و شريعت ما را به او آموزش دهد، در بالاترين منزلگاه، همراه ماست.

يكى از حكمت‌هاى غيبت امام عصر (عج)، اين است كه مردم جهان، انواع حكومت‌هاى مدّعىِ عدالت و آزادى و حقوق بشر را بيازمايند و با تجربه دريابند كه جز رهبرىِ رهبران الهى، نمى‌تواند عدالت را در جهان برقرار سازد، و امّت اسلامى نيز دريابد كه تنها در اختيار داشتنِ كامل‌ترين برنامه‌هاى تكامل، براى رسيدن به جامعه موعود و مطلوب اسلامى كافى نيست؛ بلكه در كنار آن، امامت خاندان رسالت نيز ضرورى است. امام صادق عليه السلام در حديثى، به اين حكمت اشاره مى‌فرمايد:

ما يَكونُ هذَا الأمرُ حَتّى لا يَبقى صِنفٌ مِنَ النّاسِ إِلّا وقَد وُلّوا مِنَ النّاسِ حَتّى لا يَقولَ قائِلٌ: إنّا لَو وُلّينا، لَعَدَلنا! ثُمَّ يَقومَ القائِمُ بِالحَقِّ وَالعَدلِ.[1]

غيبت، همچنان ادامه دارد تا جايى كه هيچ گروهى از مردم نمانند مگر اين‌كه به حكومت برسند، تا كسى نمانَد كه بگويد: «اگر ما حاكم مى‌شديم، به داد حكومت مى‌كرديم». آن گاه، قائم به حق و داد بر مى‌خيزد.

پس از فراهم شدن زمينه سياسى و اجتماعىِ حكومت جهانى اسلام، تنها ذخيره الهى، براى اقامه عدل در جهان‌ظاهر مى‌گردد و با ظهور وى، وعده الهى مبنى‌بر فراگير شدن اسلام در جهان كه در قرآن سه بار تكرار شده است تحقّق خواهد يافت:

«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‌ وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ؛[2]*

او كسى است كه پيامبرش را با هدايت و دين درست، فرستاد تا آن را بر هر چه دين است، پيروز گردانَد؛ هر چند مشركان خوش نداشته باشند».

[1] الغيبة، نعمانى: ص 274 ح 53.

[2] توبه: آيه 33، فتح: آيه 28، صف: آيه 9.