ذكر اسانيد و رمزهايى براى منابع حديثى اشاره شده است. در مجموع، 134 آيه و 1903 حديث، در آن گِرد آمده است و در واقع، جزء چهارم از كتاب جامع المعارف و الأحكام است.[1]

13. الأنوار الساطعة فى العلوم الأربعة، از سيد عبد اللَّه بن محمّدرضا شبّر. اين اثر، درباره معارف پنجگانه دين، اخلاق، عجايب مخلوقات و فقه است و نسخه آن در كتاب‌خانه سيّد حسن صدر كاظمى موجود است.[2]

14. عجائب الأخبار و نوادر الآثار، از سيّد عبد اللَّه بن محمّدرضا شبّر.[3]

15. الطبّ المروى‌، از سيّد عبد اللَّه بن محمّدرضا شبّر. اين كتاب، بخشى از جامع حديثى بزرگ مؤلّف است.[4]

16. طبّ الأئمة عليهم السلام‌، از سيّد عبد اللَّه بن محمّدرضا شبّر.[5]

17. أحسن التقويم فيما يتعلق بالنجوم‌، از سيد عبد اللَّه بن محمّدرضا شبّر. اين كتاب درباره نجوم است و بر اساس آنچه در شرع مقدّس وارد شده، نگاشته شده و شامل مقدمه، ابواب و فصول است. اين كتاب، در بمبئى به چاپ رسيده است.[6]

18. تحفة الملوك فى السير و السلوك (العقل و الجهل و الأخبار الواردة فيهما)، از سيّد جعفر بن ابى اسحاق ابراهيم موسوى دارابى كشفى (1189- 1267 ق).[7]

اين كتاب به نام‌

[1]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 10، ص 90( ش 3692) و ج 12، ص 177( ش 4612).

[2]. الذريعة، ج 2، ص 428( ش 1685).

[3]. همان، ج 15، ص 218( ش 1432).

[4]. همان، ج 15، ص 143( ش 955).

[5]. همان، ج 15، ص 140( ش 636).

[6]. همان، ج 1، ص 286( ش 1499).

[7]. فقيه، مفسّر و عارف شيعى است كه در علوم مختلف، دست داشت. وى در شيراز به دنيا آمد و پس ازگذراندن مقدّمات به نجف رفت و نزد عالمان آن جا درس خواند و در سال 1231 ق، به ديار خود بازگشت و در بروجرد، اقامت گزيد و به تدريس و تصنيف پرداخت. وى از عالمان شيخى مسلك و مريد شيخ احمد احسايى و سيّد كاظم رشتى است. وى درباره دولت آرمانى شيعه، انديشه خاصّى دارد. وى سنابرق را در شرح دعاى« اللّهم إنّى أسألك بمعانى ما يدعوك به ولاة أمرك»، به روش شيخيه نگاشته است.( أعيان الشيعة، ج 4، ص 85؛ ريحانة الأدب، ج 5، ص 160؛ الذريعة، ج 1، ص 120؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 155؛ فصل‌نامه شيعه‌شناسى، ش 2 و 3، ص 169- 180).