شاگردان و پيروان شيخ احمد احسايى نيز فتوا داد و فرمان داد كه ايشان به حمّام مسلمانان نروند و مردم از مسّ ايشان با رطوبت بپرهيزند.[1]

از آن پس، دانشمندان متعدّد به ردّ افكار او پرداختند، از جمله افراد زير:

1. ملّا على اكبر بن محمّد باقر اژه‌اى (ايجئى) اصفهانى (م 1232 ق)

2. شيخ سليمان بن احمد آل عبد الجبار قطيفى‌

3. شيخ عبد اللَّه بن عبّاس سترى بحرانى‌

4. شيخ على بن احمد آل عبد الجبار قطيفى‌

5. سيّد حيدر بن ابراهيم حسينى (م 1265 ق).[2]

ربط جريان شيخيه به تاريخ حديث شيعه، با بيان گوشه‌هايى از افكار شيخ احمد احسايى، تا حدّ بسيار، روشن گرديد. مى‌توان گفت مبانى فكرى شيخ احمد احسايى- كه به پاره‌اى از آنها اشاره شد- بر ادراك امور و حقايق در پرتو انوار اهل بيت عليهم السلام، استوار است. بى ترديد، بخش قابل توجهى از انوار اهل بيت عليهم السلام، از كلمات نورانى و احاديث آنان، ساطع است، چنان كه در پرتو اين نور، قرن‌هاست كه اسلام ناب، در قالب تشيّع به حيات و پويايى خود، ادامه داده است.

از آثار علمى شيخ احمد احسايى به دست مى‌آيد كه عمده تلاش هاى او بر محور احاديث اهل بيت عليهم السلام مى‌چرخد و قسمت قابل توجّهى از آثار او به شرح و تأويل احاديث و پاسخ به سؤالات مربوط به حديث، اختصاص دارد و شرح الزيارة الجامعة، مهم‌ترين اثر وى، گوياى اين نكته است. گرچه بهره مندى از نور هدايت اهل بيت، تنها منحصر به روايات نيست و آن پيشوايان حق، علاوه بر هدايت تشريعى به وسيله هدايت تكوينى و هدايت به امر نيز به افاضه فيض الهى‌

[1]. ناسخ التواريخ، ج 3، ص 1037.

[2]. الذريعة، ج 10، ص 182.