در 1202 ق، در شيراز به دنيا آمد. فقه و تفسير را نزد شيخ محمّد حسين قزوينى آموخت و روش سير و سلوك را از پدرش فراگرفت.

وى، پس از وفات پدرش در سال 1231 ق، مرشد روحانى ذهبيه گرديد و متولّى حرم سيّد احمد بن موسى عليهما السلام، شاه‌چراغ، در شيراز شد. وى در جوار حرم امام رضا عليه السلام مدفون است.[1]

از آثار اوست:

- ادعيه‌

- براهين الامامية (در مناقب و امامت امام على عليه السلام)

- ترجمه تفسير العسكرى‌

- طباشير الحكمة (در شرح حديث خلقت نور پيامبر صلى الله عليه و آله)

- معالم التأويل و التبيان فى شرح خطبة البيان‌

- مناهج المعرفة فى شرح مصباح الشريعة و مفتاح الحقيقة

- رساله قنوتيه در شرح دعاى «اللّهم نوّر ظاهرى بطاعتك و ...».

محمّد كريم‌خان بن ابراهيم‌خان كرمانى (م 1288 ق)

وى، محدّث و متكلّم و از شاگردان سيّد كاظم رشتى است و در هجدهم محرّم 1225 در كرمان به دنيا آمد. رياست شيخيه در كرمان به او رسيد و از رقباى سيّد على محمّد باب بود. او از ملّا حسين گنجوى كرمانى، اجازه روايت دارد. وى اصل «ركن رابع» را در شيخيه بنا نهاد و از اين رو، پيروان او را «ركنيه» نيز مى‌گويند كه در فصل اوّل به اين موضوع، اشاره شد.

تأليفات او به 246 و به نقل ديگر به 260 كتاب و رساله مى‌رسد كه از آن ميان، علم اليقين را در اصول فقه و مناقشه با اصوليان نوشته است. وى در 22 شعبان 1288

[1]. موسوعة مؤلّفى الإمامية، ج 2، ص 549.