پس از فتنه افغان‌ها به همدان و از آن جا به نجف رفت و نزد ابوالحسن فتونى و احمد بن اسماعيل جزايرى شاگردى كرد و خود به تدريس و تأليف، همّت گماشت و جايگاه عظيمى نزد مردم يافت. وحيد بهبهانى، از شاگردان اوست. وى در 65 سالگى در نجف درگذشت. از آثار اوست:

- أدعية الليالى و الأيّام‌

- ادعيه منقول از ائمه عليهم السلام‌

- احاديث و ادعيه متفرّقه‌

- رسالة فى حديث الثقلين‌

- شرح حديث «العبودية جوهرة كنهها الربوبية».[1]

عبد الرحيم بن محمّد يونس دماوندى (م 1160 ق)

وى حكيم، عارف و صوفى بوده و از شاگردان ملّا صادق اردستانى (م 1134 ق) است. سيّد عبد اللَّه جزايرى، درباره او مى‌گويد: «عالم وارسته و مقبولى بود. او را در مشهد ديدم و در برخى مسائل، با هم گفتگو كرديم. او امام جماعت در مسجد بود»[2]

از آثار اوست:

- شرح حديث «صورته عارية ...»

- شرح حديث «رأس الجالوت»

- شرح حديث عالم عِلْوى‌

- حاشيه بر الصافى‌

- شرح حديث الحقيقة

[1]. أعيان الشيعة، ج 7، ص 387؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 430؛ روضات الجنّات، ج 4، ص 122؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 382؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 320.

[2]. طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 425.