يعقوب بن ابراهيم بختيارى حويزى (1147 ق)

وى فقيه و نحوى شيعى است كه در شيراز و شوشتر، نزد سيّد نعمة اللَّه جزايرى، شاگردى نمود. او در فقه، حديث و ادبيات عرب، تبحّر يافت و در ديگر علوم نيز دست داشت، فقه و تفسير تدريس مى‌نمود، فتوا مى‌داد و به تصنيف مى‌پرداخت. به علّت شتابزدگى در افتا و اعتماد فراوان به روايات شاذ، آثار فقهى او متروك است.

وى عمرى طولانى داشت. از جمله شاگردانش سيّد عبد اللَّه بن نورالدين جزايرى است. از آثار اوست:

- الأربعون حديثاً

- الاعتبار فى اختصار الاستبصار

- تفسير صوافى الصافى‌

- شرح فروع الكافى‌

- شرح الصحيفة السجادية.[1]

ياسين بن صلاح الدين بحرانى شيرازى (زنده در 1147 ق)

وى، فقيه، محدّث و رجالى شيعى است كه امامت جمعه و جماعت را بر عهده داشت و رياست امور قضا و حسبيه در بحرين را در اختيار داشت. پس از هجوم خوارج به بحرين، به شيراز و اطراف آن پناه برد و در شهر جويم، سكونت گزيد.

وى از محمّد بن يوسف بحرانى و عالمان ديگر، روايت مى‌كند. سيّد نصر اللَّه بن حسين فائزى، از او اجازه روايت دارد. آثار زير از اوست:

[1]. أعيان الشيعة، ج 10، ص 307؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 821؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 434؛ الإجازة الكبيرة، ص 192.