قرن دوازدهم‌

سيّد نعمة اللَّه بن عبد اللَّه جزايرى (م 1112 ق)

وى از فقها و محدّثان بزرگ شيعه است كه به سال 1050 ق، در صباغيه، دهى از دهات جزاير از توابع بصره به دنيا آمد. وى نزد دانشمندانى چون علّامه محمّد باقر مجلسى، سيّد محمّد باقر محقّق سبزوارى، جمال الدين محقّق خوانسارى، پسرش آقا حسين خوانسارى، شيخ حرّ عاملى، ميرزا رفيعا نايينى و ملّا محسن فيض كاشانى درس خواند.

وى پيش از ورود به اصفهان، علوم نقلى را از شيخ صالح بن عبد الكريم بحرانى و ديگران، اخذ نموده و پس از ورود به اصفهان، از خواصّ شاگردان علّامه مجلسى گرديد، بخش بسيارى از علوم عقلى و نقلى و تعدادى از كتب حديث را نزد وى خواند و از او، اجازه روايت دريافت نمود.

وى، در شب جمعه 23 شوّال سال 1112 در جايدر درگذشت و در آن جا هم دفن گرديد. مزار او اكنون زيارتگاه است.[1]

سيد نعمة اللَّه، بيش از پنجاه كتاب و رساله دارد كه در آنها اهتمام ويژه‌اى به حديث و شرح كتب حديثى است. از جمله آثار اوست:

- الأنوار النعمانية فى بيان معرفة النشأة الانسانية

- انس الوحيد فى شرح التوحيد

- الحاشية على الوافى‌

- الحواشى الضافية و الموازين الوافية (حواشى على نهج البلاغة)

- الحاشية على شرح ابن أبى الحديد

[1]. أعيان الشيعة، ج 10، ص 226؛ روضات الجنات، ج 8، ص 150؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 113؛ تلامذة العلّامة المجلسى، ص 139.