مى‌دهد كه: «رأيتُ ربّى ليلة المعراج على صورة شابّ أمرَدٍ».[1]

احتجاج امام صادق عليه السلام با گروهى از صوفيه در باب لزوم طلب رزق نيز گواه روشنى بر انحراف و اعوجاج فكرى، دستِ كم در ميان عدّه‌اى از اين افراد و استفاده نادرست آنان از آيات و روايات است.[2]

نكته جالب ديگر اين‌كه صوفيان، در منابر و مجالس خود، بسيارى از گفته‌هاى امامان معصوم عليهم السلام را مورد تفسير و تأويل قرار مى‌دادند؛ امّا آن گفته‌ها و اخبار را به مشايخ خود نسبت مى‌دادند. برخى در توجيه اين نسبت‌هاى دروغ گفته‌اند: اين كار، از باب تقيّه و كتمان اسرار و براى در امان ماندن آنان از شرّ تكفير و انتساب به بدعت و گرفتارى‌هاى ديگر بوده است.

در اين‌جا چند مورد از احاديثى كه به مشايخ صوفيه نسبت داده‌اند، آورده مى‌شود:

- «سلونى قبل أن تفقدونى». حديث از امام على عليه السلام است كه به مالك دينار، نسبت داده‌اند.[3]

- «لو كشف الغطاء ما ازددت يقيناً». اين حديث نيز از امام على عليه السلام است كه به سهل بن عبد اللَّه شوشترى نسبت داده‌اند.

- «من عرف نفسه فقد عرف ربّه». از پيامبر صلى الله عليه و آله و امام على عليه السلام روايت شده كه به جنيد، نسبت داده شده است.[4]

- «أحقّ الناس بالرضا عن البدا أهل المعرفة». از امام صادق عليه السلام است،[5]

امّا آن را به‌

[1]. همان جا( به نقل از: تمهيدات، عين القضاة، ص 321).

[2]. الكافى، ج 5، ص 65- 70( كتاب المعيشة).

[3]. حلية الأولياء، ج 7، ص 58.

[4]. امالى پير هرات، ص 546.

[5]. الكافى، ج 2، ص 62.