كفعمى نيز از اوست.[1]

2. روائح النسمات‌ (ترجمه دعاى سمات)، از عبد الواسع بن علامى تونى (م 1119 ق).[2]

مترجم، شرحى نيز بر اين دعا دارد كه در قسمت شرح ادعيه از آن ياد شد.

3. ترجمه صحيفه سجّاديه‌، از محمّد هادى بن محمّد صالح بن احمد مازندرانى اصفهانى (م ح 1120 ق). مترجم، در ذى حجّه سال 1082، از نگارش آن فارغ شده است.[3]

4. ترجمه بخشى از نهج البلاغة، از عبد الكريم بن محمّد يحيى قزوينى (م 1135 ق) (معاصر شاه سلطان حسين صفوى).[4]

5. أصداف الدُّرَر، از عبد الكريم بن محمّد يحيى قزوينى. ترجمه كامل متن غرر الحكم و درر الكلم است كه در سال 1344 ش، در شيراز به چاپ رسيده است.[5]

مترجم، سپس غرر الحكم را در 99 باب و هر باب را در موضوعى خاص، منظّم گردانيده و در ذيل پاره‌اى كلمات، آيه يا آياتى از قرآن و چند حديث از ائمه اطهار را افزوده است و علاوه بر ترجمه احاديث، قصص و اشعار را نيز با آن همراه نموده و آن را نظم الغرر و نضذ الدُّرَر، ناميده است.

پنج مجلّد از اين كتاب، در دست است كه يك مجلّد آن با تصحيح رسول جعفريان و توسّط انتشارات كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى در سال 1371 ش، به چاپ‌

[1]. طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 434؛ فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 22، ص 314( ش 10374).

[2]. الذريعة، ج 11، ص 156.

[3]. همان، ج 4، ص 112.

[4]. همان، ج 14، ص 197.

[5]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه مجلس شوراى اسلامى، ج 25، ص 79( ش 7069)؛ الذريعة، ج 4، ص 121، 578 و ج 11، ص 82( ش 507).