(م 1310 ق).[1]

34. الأنوار اللامعة، از محمّد بن مقيم اشرفى (م 1276 ق). شرح مفصّلى است بر دعاى «يا على يا عظيم يا غفور يا رحيم‌».[2]

35. شرح دعاء كلّ يوم‌، از سيّد كاظم بن قاسم رشتى (م 1263 ق). در سال 1277 ق، به همراه رسائل مؤلّف در تبريز به چاپ رسيده است.[3]

2- 2- 3. ترجمه احاديث و ادعيه‌

بنا به گفته برخى محقّقان و گواهى پاره‌اى از ترجمه‌ها، از زمان شاه طهماسب صفوى (930- 984 ق) به اين سو، حركتى آغاز شد كه بايد آن را «نهضت ترجمه» نام نهاد. در اين نهضت، انگيزه رواج و نشر مذهب تشيّع، زمينه‌اى فراهم كرد تا اغلب آثار اصيل كه تا پيش از آن به زبان عربى بود، به دستور شاه طهماسب، به تدريج به فارسى ترجمه گردد و در اختيار توده‌هاى مردم ايران كه به زبان فارسى سخن مى‌گفتند، قرار گيرد.[4]

از مترجمان بسيار مشهور اين دوره، ابوالحسن على بن حسن زواره‌اى است كه از شاگردان محققّ كَرَكى و كار اصلى او ترجمه متون عربى شيعى به فارسى بود. از جمله آثارى كه او به فارسى ترجمه كرد، كتاب‌هاى زير را مى‌توان نام برد:

1. كشف الغمة، از على بن عيسى اربلى، با عنوان ترجمة المناقب.

2. التفسير المنسوب إلى الإمام العسكرى عليه السلام‌، با نام آثار الأخبار.

3. عدة الدّاعى‌، از ابن فهد حلّى با نام مفتاح النجاح.

[1]. فهرست نسخ خطّى مركز احياى ميراث اسلامى، ج 3، ص 236( ش 1013).

[2]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 3، ص 332( ش 1159).

[3]. معجم المطبوعات العربية فى ايران، ص 336.

[4]. صفويه از ظهور تا زوال، ص 125. نيز، رك: فهرست كتاب هاى فارسى شده چاپى از آغاز تا سال 1370، ج 1، مقدّمه.