كاشانى است. وى در مقدّمه تفسير خود، از رواج تفسير به رأى و انحراف مسلمانان از راه اهل بيت عليهم السلام شِكوه مى‌كند و تفاسير غير روايى موجود را تفسير قشرى قرآن و آنها را دور از مقصد قرآن مى‌داند.

وى همچنين مى‌گويد:

در ميان همه مفسّران، در عين كثرت و فراوانى تفاسيرشان، تاكنون كسى را نديده‌ام كه تفسيرى مهذّب و صافى و وافى عرضه كرده باشد كه از آراى عوام، منزّه و برگرفته از احاديث اهل بيت عليهم السلام باشد.

فيض، پس از وصف تفسير روايى مورد نظر خود، مى‌گويد:

اميدوارم كه اين كتاب، همان تفسير باشد و شايسته است كه اين تفسير الصافى ناميده شود، به سبب اين كه از كدورت‌هاى آراى اهل سنّت و افكار حيرت آورِ متنافى، پاك است.[1]

تفسير الصافى، دوازده مقدّمه ارزشمند درباره قرآن و تفسير و تلاوت آن دارد.

بر اين كتاب نيز حاشيه‌هايى چند، نگاشته شده كه از آن جمله است:

1. الحاشية على الصافى‌، از عبد الرحيم بن يونس دماوندى (م 1160 ق).[2]

2. حاشية تفسير الصافى‌، از اسماعيل بن محمّد حسين خواجويى (م 1173 ق).

حاشيه مفصّلى است با عنوان «قوله» و مؤلّف، بعد از هر حاشيه، وجه ارتباط آيه مورد بحث با آيات پيشين را بيان مى‌كند.[3]

3. الحاشية على الصافى‌، از محمّد بن محمّد رضا مشهدى قمى، صاحب تفسير كنز الدقائق (م ق 12 ق).[4]

[1]. ر ك: الصافى، ج 1، ص 7- 14( ديباچه).

[2]. الذريعة، ج 6، ص 45.

[3]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه مجلس شوراى اسلامى، ج 38، ص 612( ش 14466).

[4]. الذريعة، ج 6، ص 46.