دهلوى (م 1235 ق).[1]

5. دراية الحديث‌، از سيّد عبد اللَّه بن محمّد رضا شبّر (م 1242 ق). شامل كلّياتى است در مباحث درايه و قواعد كلّى شناخت حديث كه به منزله مقدّمه‌اى بر جامع المعارف مؤلّف است.[2]

6. الهداية المكية، از ابوالحسن بن محمّد كاظم جاجَرمى (زنده در 1245 ق).

ارجوزه‌اى عربى در درايه است كه مؤلّف، به سال 1245 ق، در سفر حج، آن را سروده است.[3]

7. تعليقات على الهداية المكية، از نصر اللَّه بن ابوالحسن جاجَرمى (م بعد از 1258). شامل تعليقات مؤلّف بر ارجوزه پدرش در درايه است.[4]

8. دراية الحديث‌، از سيّد مهدى بن اسماعيل موسوى هروى خراسانى (م ح 1270 ق).[5]

9. اصطلاحات المحدّثين‌، از محمّد زمان بن كلبعلى خان جلاير كلاتى خراسانى (ساقى) (م 1286 ق)[6]

.[7]

10. الفوائد الغروية فى علم الدراية و الرجال‌، از ابو طالب بن ابى تراب حسينى قائنى (م 1293 ق).[8]

[1]. موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 497.

[2]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 13، ص 177( ش 4982) و ص 275 و 86( ش 9733).

[3]. موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 45.

[4]. الذريعة، ج 18، ص 80.

[5]. همان، ج 8، ص 56.

[6]. وى، عارفى سالك و از فرزندان حاكمان كلات در تهران بود كه نزد محمّد اسماعيل وجدى ازغدى درس خواند و در 21 رجب 1286 درگذشت( الذريعة، ج 9، ص 416).

[7]. همان، ج 9، ص 419.

[8]. همان، ج 10، ص 92( ش 176) و ج 16، ص 351.