فصل سوم: علوم حديث‌

دانشمندان پُر تلاش شيعه، از دير باز، علاوه بر نگارش و تدوين كتاب‌هاى حديثى، در شكل‌گيرى و تدوين علوم حديث، مانند: درايه و رجال نيز گام‌هاى بلندى برداشته‌اند و آثار ارزشمندى پديد آورده‌اند. كه تك تكِ آنها قابل توجّه و در خورِ سپاس است، بخشى از اين تلاش‌ها در دو قرن دوازدهم و سيزدهم انجام يافته است.

در اين فصل به پژوهش‌هاى انجام گرفته در دراية الحديث، رجال و فقه الحديث مى‌پردازيم و اجازات حديثى را نيز در پىِ رجال، ذكر مى‌كنيم.

1- 3. دراية الحديث‌

دراية، در لغت از «دَرى، يَدرى، دِريَة و دِرايَة» گرفته شده و به معناى علم است، چنان كه در جمله «أتى فُلانٌ الأمرَ مِن غير دِرية»، عبارت «من غير درية»، يعنى «من غير علم».[1]

بيشتر دانشمندان لغت شناس، درايه را مترادف با علم مى‌دانند.[2]

در تعريف اصطلاحى درايه، آمده است:

علمى است كه در آن، متن حديث و سند آن، از جهت صحت و سقم و شرايط مورد

[1]. ترتيب كتاب العين، ج 1، ص 570.

[2]. مقباس الهداية فى علم الدراية، ص 40.