8. قلائد الدُّرَر فى بيان آيات الأحكام بالأثر، از شيخ احمد بن اسماعيل بن عبد النبى جزايرى (م 1151 ق).[1]

9. مجمع النورين فى هداية كافة الثقلين‌ (موجود در 1156 ق)، از مؤلّفى ناشناخته.

تفسيرى است مأثور از ائمه عليهم السلام كه از الكافى و تفسير القمى گردآورى شده است.[2]

10. كنز الدقائق و بحر الغرائب‌، از ميرزا محمّد بن محمّد رضا مشهدى قمى (م 1125 ق). استاد وى، در تقريظى بر اين كتاب مى‌گويد:

اين تفسير، به آنچه از اهل بيت عليهم السلام وارد شده، بسنده كرده و نظير نور الثقلين و به جهاتى از آن، نيكوتر است. از جمله آن جهات است: ذكر اسانيد، بيان ربط آيات و ذكر اعراب. گويى از نور الثقلين اقتباس نموده و زياداتى با آن، همراه كرده است.[3]

وى آيات قرآن را با شرح مزجى: قرائت، لغت، نحو، اعراب و بلاغت، ذكر كرده و سپس، نقل اخبار را شروع مى‌كند و گاه، سخنانى در مخالفت با آنچه در نور الثقلين است، بر زبان مى‌آورد.[4]

اين كتاب، با تحقيق آقاى حسين درگاهى، توسّط انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى در چهارده مجلّد، به سال 1369 ش، و نيز با تحقيق آقاى مجتبى عراقى، به همّت مؤسسة النشر الإسلامى به سال 1366 ش، و همچنين توسّط خود وى در قم به سال 1370 ش، به چاپ رسيده است.

11. الجوهر الثمين فى تفسير القرآن المبين‌، از سيّد عبد اللَّه بن محمّد رضا شبّر (م 1242 ق). تفسيرى مزجى مانند الصافى است، بدون مقدّمات و در دو مجلّد بزرگ.[5]

[1]. همان، ج 17، ص 161( ش 850).

[2]. همان، ج 20، ص 47( ش 1861)؛ طبقات مفسران شيعه، ج 3، ص 434.

[3]. الذريعة، ج 18، ص 152.

[4]. همان‌جا.

[5]. همان، ج 5، ص 288( ش 1345).