كاهش تحريكْ منجر مى‌شد، امّا باز بودن گردن و سينه، هنوز موجبات وسوسه‌انگيزى را فراهم مى‌ساخت. به همين جهت، قرآن كريم با مطرح كردن پوشش تكميلى- كه گوش‌ها و گردن و سينه را نيز در بر مى‌گرفت- پوشيدگى را كامل كرد:

و بايد روسرى خود را بر گردن خويش فرو اندازند.[1] وقتى اين آيه نازل شد، مردان، آن را براى همسران و دختران و زنان فاميل خواندند و آنان نيز از فرداى آن روز، با حجاب كامل بيرون آمدند.[2] بعدها كه تشخيص داده شد بايد محدوده بيشترى از بدن، پوشيده شود چيزى به نام شلوار نيز به پوشش‌ها اضافه شد. رسول خدا درباره پوشيدن شلوار مى‌فرمايد:

من، به پوشش، مأمور شدم و چيزى را پوشاننده‌تر از شلوار نديدم.[3] امام على عليه السلام نقل مى‌كند كه در يك روز بارانى، همراه رسول خدا در بقيع نشسته بوديم كه زنى سوار بر الاغ، عبور مى‌كرد. ناگهان پاى حيوان، در چاله‌اى فرو رفت و زن، به زير افتاد. رسول خدا به سرعت، صورت خود را برگرداند. حاضران به رسول خدا عرض كردند كه اين زن، شلوار به تن دارد.

پيامبر صلى الله عليه و آله سه بار فرمود:

خداوندا! زنان شلوارپوش را رحمت فرما! ... اى مردم! شلوار را [به عنوان پوشش‌] برگزينيد؛ چرا كه از پوشاننده‌ترين لباس‌هاى شماست و به وسيله آن، زنان خود را هنگام خروج از منزل حفاظت كنيد.

[4]

[1]. سوره نور، آيه 31

[2]. الدرّ المنثور، ج 6، ص 181

[3]. الفردوس، ج 1، ص 398، ح 1409

[4]. مستدرك الوسائل، ج 3، ص 244، ح 1