تاكسى ايستاده بود و اين دست و آن دست مى‌كرد. راننده، چون عجله داشت، بوق زد و به مرد جوان، فهماند كه از سر راه، كنار برود. مرد جوان در پاسخ، با اخم كردن و حركتى ناشايست، واكنش نشان داد. راننده فرياد زد: «برو كنار ...!» و با فشار دادن پاى خود روى پدال گاز و ترمز به طور همزمان، صداى ترسناكى ايجاد كرد. در پى اين تهديد، مرد جوان، با ترس كنار كشيد؛ امّا با حركات بدنى و نشان دادن مشت، خشم خود را ابراز كرد. راننده هم با فرياد، كلمات ركيكى را نثار او كرد.

اين نيز شيوه‌اى از بيان احساسات است. تخليه هيجانى، گاهى به غلط، بهترين راه مقابله با عصبانيت تلقى مى‌شود. مردم، خيال مى‌كنند كه انجام دادن اين كار، باعث مى‌شود احساس بهترى پيدا كنند، در صورتى كه اين طور نيست. تحقيقات، نشان مى‌دهد كه بيرون ريختن خشم، برانگيختگى مركز هيجان را در مغز، تقويت مى‌كند و در اين صورت، آستانه تحريك، پايين مى‌آيد؛ يعنى با تهديدها و ناكامى‌هاى جزئى، شخص از كوره درمى‌رود و به شدّت عصبى مى‌شود.

بهتر است در اين موارد، ابتدا خودتان را كنترل كنيد و سپس با شيوه‌اى سازنده‌تر يا جسورانه، با فردى كه شما را عصبانى كرده، مقابله نماييد.

سؤال اساسى: چگونه احساسات خود را ابراز كنيم؟

عادت‌هاى هيجانىِ خود را نمى‌توانيد يك شبه تغيير دهيد. اين كار، ثبات قدم و هشيارى مى‌خواهد. تا حدود زيادى، اين ميراث كودكى شماست كه رفتارهاى فعلى‌تان را رقم مى‌زند. بايد با عزم و اراده، تأثير اين عوامل را خنثى نماييد.

اصل دوم: «خودآگاهىِ خود را تقويت كنيد»

حتماً اين جمله را شنيده‌ايد: «با احساسات خود، رو راست باش». يا ممكن است ديده باشيم كه روانْ‌درمانگران، به مراجعه‌كنندگان خود توصيه مى‌كنند: