محتاج مى‌سازند و قدرت هيجان‌زايى خود را از دست مى‌دهند و نگرانى عدم دسترسى به آنها براى وى به عامل هيجانى بر ضدّ هيجان پيشين تبديل مى‌شود. مثلًا جوانى كه در جستجوى شادى و وجد و شَعَف به يكى از موادّ اعتيادزا روى مى‌آورد، صرف‌نظر از آسيب‌هاى شديد جسمى و روانى و شخصيتى كه مى‌بيند، به سرعت، گرفتار ترسِ پيدا نكردن مادّه مورد نظر مى‌شود و همين، اندك اندك، شادى مصنوعى وى را نيز غير ممكن مى‌سازد.

2. تغيير افكار و ارزيابى‌ها:

هر شخص، چنانچه شناخت بهتر و صحيح‌ترى از خود و جهان پيرامون خود پيدا كند، تسلّط بيشترى بر هيجانات خود، خواهد داشت. كسى كه سلسله نيازهاى خود (نيازهاى جسمى مثل خوراك و خواب، نيازهاى ايمنى مثل نبودن در معرض تهديد و بيكارى، نيازهاى تعلّق پذيرى و عشق مثل دوست داشتن همسر و گروه دوستان، نيازهاى احترام مثل عزّت نفس و محبوبيّت، نيازهاى معنوى مثل نياز به پرستش و مناجات و هدف) را در زندگى، به ترتيب و به دقّت بررسى كرده و نقاط قوّت و ضعف خود را مى‌داند، براى رسيدن به «خودْشكوفايى» و تحقّق همه استعدادهاى خويش و يا رسيدن به الگوى شخصيّت سالم و انسان كامل و آرمانى خويش، گام‌هاى محكم‌ترى برخواهد داشت و هيجان‌هاى خويش را بهتر مديريت خواهد كرد.

كسى كه مى‌داند داشته‌هاى ديگران- كه آنها را با تلاش خود به دست آورده‌اند- حقّ خود آنهاست، به ديگرى حسادت نمى‌ورزد.

كسى كه مى‌داند گوش كردن دائم به موسيقى‌هاى شاد، ميزان لذت بردن او از اين گونه موسيقى را كاهش مى‌دهد، براى شنيدن موسيقى هم زمان و مكانى تعيين مى‌كند و به لذت بردن از طبيعت و ورزش و كتابخوانى و گفتگو و سينما و تلويزيون هم توجّه نشان مى‌دهد.