ذهن ما صورت مى‌پذيرد و به طور خودآگاه يا ناخودآگاه، همراه با يك ارزيابى از واقعه است. اگر خوب دقت كنيم، مى‌بينيم كه در اين قضاوت، يك «مقدّمه» (صُغرا)، يك «مؤخّره» (كُبرا) و يك «نتيجه» نهفته است. در حقيقت، تصديق يا عدم تصديق هر موضوعى، با تشكيل يك قياس در ذهن، صورت مى‌پذيرد. حوادث و رويدادها در ذهن ما يا موجب شادمانى ما مى‌شوند و يا موجب افسردگى، دل‌سردى و بى‌علاقگى ما نسبت به كارها و انجام دادن وظايف. با توجه به بينش و تلقّى ما در برخورد با واقعه، حد اقل دو برداشت در ذهن ما مى‌تواند ايجاد شود. مثلًا اگر در انجام دادن كارى كه با شكست روبه‌رو شويم، ممكن است دو نوع برداشت داشته باشيم كه هر كدام، بستگى به طرز نگرش و تلقّى ما از واقعه دارد: يا اين كه بگوييم: «شكست خوردم.

خيلى بد شد. ديگر خراب شد. هر كس شكست بخورد، پيروز نخواهد شد.

من هم نمى‌توانم پيروز شوم. پس من ديگر به درد نمى‌خورم». يا اين كه بگوييم: «شكست خوردم. خيلى بد شد؛ ولى هر كس شكست بخورد، مى‌تواند پيروز شود؛ زيرا شكست، مى‌تواند مقدّمه پيروزى باشد و هر كارى ممكن است منجر به شكست يا پيروزى شود. پس من مى‌توانم پيروز شوم؛ زيرا امكان جبران هست. من مى‌توانم با تلاش و پشتكار در كار، موفّق شوم».

در حقيقت، در برابر يك واقعه، باتوجه به نگرش فرد، ممكن است دو تلقّى و تفكّر در ذهن، شكل بگيرد و در نتيجه، موجب بروز دو نوع رفتار و عكس‌العمل متفاوت بشود، كه اين امر، به محاوره‌اى كه ما به طور خودآگاه و يا ناخودآگاه در ذهن خودمان در برخورد با واقعه انجام مى‌دهيم بستگى دارد.

ما در حقيقت، دو نوع استدلال انجام مى‌دهيم كه منجر به دو نوع رفتار مى‌شود. حال، كدام استدلالْ صحيح است؟ و كدام منجر به رفتار درست و