و رويدادها، موجب احساسات و هيجانات و بعضى اوقات هم عصبانيت‌هاى شديد در اوست، هرچه بينش و انديشه و نگرش فرد، متعادل‌تر، منطقى‌تر، روشن‌تر و حتى منصفانه‌تر[1] شود، هيجانات نامناسب و عصبانيت‌هاى نابه‌جا و كُنش‌هاى نامتعادل وى نيز بيشتر كاهش مى‌يابند و رفتار وى طبيعى‌تر، متعادل‌تر و منطقى‌تر خواهد شد.

ساز و كار درون‌

اگر جوان، در عمق وجود و وجدان و فطرت خويش خوب بنگرد، درخواهد يافت كه معمولًا پذيرش استدلال‌هاى منطقى و آگاهى يافتن از علّت كارها و انصاف دادن در برخوردها و واقع‌بينى و واقع‌انديشى در موضوعات، او را در تشخيص درست و ارزيابى صحيح از امور و حوادث، بسيار كمك مى‌كند.

مهم، فهم صحيح و همه‌جانبه مسائل و دريافت درست موضوعات است و تعقّل و تفكّر درباره علّت حوادث و رويدادها و عوارض جنبى و عواقب آنها مانع بروز هيجان‌هاى افراطى، عصبانيت‌هاى نابه‌جا و يا رفتارهاى نامناسب ديگر مى‌شود؛ چرا كه اندكى انديشيدن پيش از هر كار، خود به خود، انسان را به طرف كارهاى درست و شايسته و انجام دادن آنها به پيش مى‌برد:

تفكّر، انسان را به سوى نيكى و نيك‌رفتارى فرا مى‌خواند.[2] ديدگاه‌ها و قضاوت‌هاى يك جانبه و يك بُعدى جوان درباره رفتار ديگران (رفتارى كه مورد نقد و ارزيابى قرار نگرفته) و همچنين داشتن خواسته‌هاى ثابت و كليشه‌اى از افراد (به علت كم‌تجربگى) و حتمى دانستن‌

[1]. اى پسرم‌[ در خواسته‌ها و انتظارات از ديگران‌]، نفس خود را ميزان قرار بده( نهج البلاغه، نامه 31)

[2]. شرح اصول الكافى، ج 8، ص 177