1. تعلّق‌

ارتباط و درك متقابل و درك احساس‌هاى همديگر و احترام گذاشتن به آنها را «تعلّق» مى‌گويند. دو طرفِ يك عشق پايدار و سالم، اعتماد راسخ دارند كه مى‌توانند روى يكديگر حساب كنند. لذا عشق آنها يك طرفه نيست كه يك طرف از آتش آن بسوزد و ديگرى، نه تنها احساس محبّت نكند، بلكه از اين محبّت شديدِ طرف مقابل، احساس رنجش نيز بنمايد.

طبق ديدگاه استمبرگ، در روابط عاطفىِ يك طرفه (فاقد عنصر «تعلّق»)، يك عشق ناقص‌الخلقه، در حال متولّد شدن است كه يقيناً اگر اصلاح نشود، به مرگ اين رابطه مى‌انجامد. لذا اگر عاشق بيچاره، يك ذرّه عقل داشته باشد، در همان ابتداى رابطه بايد تلاش كند اين رابطه را به يك سطح منطقى بياورد.

در غير اين صورت، چنان سرش به سنگ خواهد خورد كه هيچ گاه نمى‌تواند اين شكست عاطفى را فراموش كند؛ رابطه‌اى كه از همان ابتدا شكل‌گيرى‌اش اشتباه بوده است.

2. تعهّد

جنبه شناختىِ (عقلانى)[1] مثلث استمبرگ را «تعهد»، تشكيل مى‌دهد. وقتى دو نفر، درك متقابل داشتند و به لحاظ گرايش‌هاى ظاهرى هم براى يكديگر جذّاب بودند، عامل ديگرى كه نقش ايفا مى‌كند، عامل «تعهّد» است. مثلًا اگر دو نفر بخواهند به عنوان دو همسرِ عاشق، يك عمر در كنار هم زندگى كنند، بايد يك حالت «تعهّد» (مسئوليت‌پذيرى، وفادارى و پاسخگويى) نسبت به يكديگر داشته باشند.

[1]. جنبه« شناختى» در مقابل جنبه« عاطفى» به كار برده شده است و به ابعاد عقلانى يا فكرى اين‌رابطه، اشاره دارد