است. لذا اگر انسان از همان ابتدا نگهبان اين دريچه جادويى (چشم) باشد و اجازه ندهد كه آن مهمان ناخوانده (عشق)، از اين در وارد شود، در اين صورت مى‌تواند مجالى بيابد تا در اطراف موضوع، فكر كند و موانع موجود را بررسى كند تا در صورت لزوم و امكان و مفيد بودن، اقدام به برقرارى ارتباط نمايد؛ البته ارتباطى به‌هنجار كه همه شرايط فرهنگى، اجتماعى و اخلاقى را در آن، در نظر بگيرد.

اگر كسى بتواند اين مرحله از كنترل را پشت سر بگذارد، بى‌شك، مراحل كنترل بعدى، بسيار آسان‌تر است.

همان‌طور كه تقويت، مهم‌ترين عامل تحكيم اين نوع از يادگيرى (يادگيرى بر اساس عشق) است، پس از يادگيرى و تحكيم آن، عمل عكس تقويت (يعنى «خاموشى»)، در فرو نشاندن شعله‌هاى عشق، مفيد است. لذا شخص بايد براى مدّتى تلاش كند تا عوامل تقويت را از مدار روابط خود حذف كند. اگر ديدار و مصاحبت با آن دوست، برايش «تقويت» محسوب مى‌شود، تلاش كند كه به مرور، اين ديدارها را به تعويق بيندازد، مخصوصاً وقتى كه احساس اجبار در او شكل مى‌گيرد. اين كار، اگرچه ممكن است ابتدا بسيار سخت باشد، امّا بعد از مدتى، كم‌كم عادى مى‌شود. اين اصل (خاموش ساختنِ تدريجى يك يادگيرى)، در همه يادگيرى‌هايى كه جنبه اعتياد و عادت در آنها قوى‌تر است، جارى است.

محبّت عاقلانه‌

وقتى عنان «محبّت» در دست شخص قرار گيرد، آن وقت، شخص مى‌تواند درباره آن، فكر كند و آن را مورد ارزيابى قرار دهد. در اين صورت است كه مى‌تواند لايه‌هاى زيرين احساس خود را به سطح تحليل هشيارانه، نزديك‌