عفّت در انديشه، گفتار و رفتار

حسن عرفان‌

حافظ

از كاوش در واژه‌هاى: عفّت، تَعَفُّفْ، عَفاف و استعفاف، معانى:

پرده‌پوشى، پرواپيشگى، پاك‌دامنى، پارسايى و بلندطبعى برداشت مى‌شود.[1] عفّت، جلوه‌ها و قلمروهاى گوناگونى دارد كه ما مى‌توانيم همه آنها را در سه بخش گردآوريم:[2] 1. عفّت در انديشه؛

2. عفّت در گفتار؛

3. عفّت در رفتار.

[3]

[1]. لسان العرب، ج 9، ص 253؛ قاموس قرآن، ج 5، ص 18؛ منتخب اللغات، ص 341.

گفتنى است:« عَفاف»( به فتح عين) در اين معنا كاربرد دارد و تلفظ آن با كسره در اين معنا غلط است. عِفاف( به كسر عين) به معناى« دارو» ست.( منتخب اللغات، ص 359).

براى تحقيق بيشتر رجوع كنيد به: الكافى، ج 3، ص 125 و 126؛ شرح ابن ابى الحديد، ج 20، ص 241؛ وسائل الشيعة، ج 11، ص 197؛ اخلاق ناصرى، ص 74؛ الأسفار، ج 2، ص 38

[2]. عفّت، ويژه جنس زن نيست. اين ارزش و روش، فراگير است

[3]. از خانواده« عفّت» چهار واژه در قرآن كريم به كار رفته است: سوره بقره، آيه 273؛ سوره نساء، آيه 6؛ سوره نور، آيه 32 و 60