نخستين تجربه آنها در هرگونه رابطه جنسى است، خوش‌بخت‌تر زندگى مى‌كنند. پس در واقع، دختران، با رعايت حدود پوشش، به سلامت زندگى آينده و سالم‌تر ماندن همسر آينده خود، كمك كرده‌اند و البته چنين خويشتندارى و عفافى از سوى پسران نيز تضمين خوبى براى زندگى آينده خود آنهاست.

شايد يكى از علّت‌هايى كه جوانان امروز در جوامع غربى از ازدواج، گريزان‌اند، همين باشد؛ زيرا آنان ازدواج را براى خود، يك محدوديت مى‌دانند و اكثر كامجويى‌هاى آنها در غير محيط خانواده و در غير چارچوب رسمى و در جريان معاشرت‌هاى آزاد و در محيطهايى غير از خانه انجام مى‌پذيرد. طبيعى است كه براى چنين كسانى، ازدواج، آغاز محروميت است.

برخلاف فرهنگ اسلامى كه در آن، ازدواج جوانان، پايان محروميّت و آغاز يك زندگى نوين و نيز كانون محبّت و فضايى براى كمالجويى و پيشرفتِ دوشادوش است. براى رسيدن به چنين سعادتى است كه اسلام، به صورتى جدّى، مسلمانان را از دوستى با جنس مخالف، نهى مى‌كند.

آيا پوشش دختران، مانع رشد آنها نيست؟

پوشش مطلوب اسلام (بدون آن كه بر نوع خاصّى از پوشش، اصرار بورزيم)، براى دختر، مانع هيچ گونه فعاليت فرهنگى و يا اجتماعى و اقتصادى و سياسى نيست. آنچه مانع فعاليت‌ها و موجب به‌هم‌ريختگى جامعه و فلج شدن نيروهاى فعال اجتماع مى‌گردد، آلوده‌شدن محيط كار و تحصيل و ...، با آزاد گذاشتن لذّتجويى‌ها و چشم‌چرانى‌هاى مردان و ميدان دادن به عشوه‌گرى‌ها و خودنمايى‌هاى دخترها در محيط عمومى است.

اگر در محيط دانشگاه، دخترها، بدن خود را بپوشانند و هيچ‌گونه آرايشى‌