4. كنترل كلام‌

سخن، دو بخش عمده دارد. يك بخش آن، كلماتى است كه توليد مى‌شود و مفاهيمى را در بر دارد؛ امّا بخش ديگر آن، حالت بيان آن كلمات است كه ممكن است حاكى از شادى، غم، ناراحتى، دوستى و ... باشد. هر دو بخش ياد شده، در بحث مهارت‌ها قابل طرح‌اند. گاهى موضوع سخن، تحريك‌كننده است و گاهى موسيقى كلام و شيوه بيان جملات. استفاده كردن از كلمات و جملات تحريك‌كننده و يا بيان جملات با حالتى همراه ناز و عشوه، غريزه جنسى را تحريك مى‌كند و مرزهاى عفّت را به خطر مى‌اندازد؛ به همين جهت، قرآن كريم، مخصوصاً به زنان، توصيه كرده است كه با نامحرمان، نازك و نرم و دلربا سخن نگويند:

پس به ناز، سخن مگوييد، تا آن كه در دلش بيمارى است، طمع نورزد و گفتارى شايسته گوييد.[1] به جهت پيامدهاى منفى هم‌سخنى با نامحرم، امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

هم‌صحبتى با زنان [نامَحرم‌]، از دام‌هاى شيطان است.[2] مسئله ديگر، شوخى كردن با نامحرم است. دين، با «شوخ طبعى» مخالف نيست و حتّى آن را توصيه مى‌كند؛ امّا اگر شوخى، زمينه ناخويشتندارى و فساد را آماده سازد، به دليل اين پيامدش، با آن مخالفت مى‌شود. در همين زمينه، امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

پنج چيز است كه پنج پيامد دارد و آن پيامدها را چاره‌اى جز دوزخ نيست ... و كسى كه با دختران و پسران [نامَحرم‌] شوخى كند، به‌ناچار، به زنا مى‌افتد و زناكار را چاره‌اى جز دوزخ نيست.[3]

[1]. سوره احزاب، آيه 32

[2]. دعائم الإسلام، ج 2، ص 214، ح 788

[3]. مستدرك الوسائل، ج 14، ص 273.