86. مسند ابن حنبل‌ به نقل از ابو ذر: مردى به نام عَكّاف بن بِشر تَميمى، نزد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد. پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود: «اى عكّاف! آيا همسر دارى؟».

گفت: نه.

فرمود: «و نه كنيزى؟».

گفت: و نه كنيزى.

فرمود: «آيا توان مالى دارى؟».

گفت: توان مالى دارم.

فرمود: «پس، تو از برادران شياطين هستى. اگر از نصارا بودى، از راهبانشان مى‌بودى! سنّت ما ازدواج كردن است. بدترين شما، بى‌همسرانتان هستند. پست‌ترين مُردگانتان، بى‌همسران شمايند. آيا با شيطان، شوخى مى‌كنيد؟![1] شيطان براى [تباه كردن‌] نيكان، سلاحى بُرنده‌تر از زنان ندارد، مگر آنان كه ازدواج كرده باشند. آنان پاك هستند و از فساد در امان‌اند. واى بر تو اى عكّاف! زنان، حتّى از [وسوسه كردن‌] ايّوب و داود و يوسف و كُرسُف، دست‌بردار نبودند».

بشر بن عطيه گفت: كُرسُف كيست، اى پيامبر خدا؟

فرمود: «مردى بود كه در ساحلى از سواحل دريا، سيصد سال، خدا را عبادت مى‌كرد. روزها روزه مى‌گرفت و شب‌ها را به عبادت مى‌گذراند؛ امّا عاشق زنى شد و به سبب آن، به خداى بزرگ، كافر گشت و عبادت خداوند عز و جل را رها كرد؛ ولى بعد، به واسطه كارى كه كرد، خداوند به داد او رسيد و توبه‌اش را پذيرفت. واى بر تو اى عَكّاف! ازدواج كن وگرنه از نااستواران [در دين و ايمان‌] خواهى بود».

عَكّاف گفت: مرا همسر بِده، اى پيامبر خدا!

فرمود: «تو را به همسرىِ كريمه، دختر كُلثوم حِميَرى در آوردم».

[1] يا: آيا با شيطان، دست و پنجه نرم مى‌كنيد؟!