82. امام صادق عليه السلام: امام زين العابدين عليه السلام با كنيزى كه از آنِ امام حسن عليه السلام بود، ازدواج كرد. اين خبر، به گوش عبد المَلِك بن مروان رسيد. در نامه‌اى به حضرت نوشت كه: تو شوهر كنيزان گشته‌اى!

امام زين العابدين عليه السلام به او نوشت: «همانا خداوند به وسيله اسلام، پستى را بلندى بخشيده و ناقص را كامل گردانيده و از فرومايگى، به ارجمندى رسانيده است. بنا بر اين، هيچ مسلمانى پست نيست؛ بلكه پستى واقعى، پستى جاهليت است. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، خود، بنده‌اش را [از قوم خود] زن داد و با كنيزش ازدواج كرد».

چون نامه، به عبد الملك رسيد، به اطرافيانش گفت: «به من بگوييد آن كدام مرد است كه هرگاه كارى كه ديگران را پست مى‌كند، انجام بدهد، جز بر بزرگى او نمى‌افزايد؟».

گفتند: امير المؤمنين.[1]

عبد الملك گفت: «نه، به خدا! او چنين نيست!».

گفتند: ما كسى جز امير المؤمنين را نمى‌شناسيم!

گفت: «نه، به خدا! او امير المؤمنين نيست؛ بلكه على بن الحسين است».

83. الكافى‌ به نقل از على بن مهزيار: على بن اسباط، به امام باقر عليه السلام درباره دخترانش نامه‌اى نوشت [و به عرض ايشان رساند] كه كسى همتاى خود نمى‌يابد [تا دخترانش را به همسرى آنان در آوَرَد]. امام باقر عليه السلام به او نوشت: «آنچه را در باره دخترانت نوشته بودى كه كسى همتاى خودت نمى‌يابى، دريافتم. خدايت رحمت كناد! چنين انديشه‌اى به خود، راه مده؛ چرا كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: هرگاه كسى نزد شما [به خواستگارى‌] آمد كه اخلاق و دين او را مى‌پسنديد، به او زن دهيد كه اگر چنين نكنيد، گناه و تباهى‌

بزرگى در زمين (جامعه) پديد خواهد آمد».

[1] مقصودشان خودِ عبد الملك بود.