كرده، بيرون مى‌آمد و قدرى به كارهاى جزئى خود رسيده، موالى و اصحابِ تلمّذ و تعلّم و ارباب وفاق حاضر شده، تا وقت نماز مغرب به تحقيق سؤالِ ايشان اقدام مى‌نمود و به سرانگشتِ راى صائب و ضمير ثاقب، عقده از كار ايشان مى‌گشود.

درين سال [1079] تنگى و قلّت آذوقه در بلدها و بلوكات شايع بود، آصَفِ ستوده صفاتِ كريم‌الذات، هر شب چند قاب طعام با مقدارى مُعتَدٌّ بِهِ نان، به مسجد جامع مظفّرى مى‌فرستاد كه فقرا و درويشان صرف نمايند؛ و با خلايق بدينگونه سلوك مى‌نمود. و از يُمن معدلت او، باب مرحمتِ الهى مفتوح شده، آن زمستان على‌الاتّصال باران مى‌باريد[1].

وقال عنه معاصره محمّد طاهر النصرآبادي (ت 1027) عند ذكر «فرقه سيّم در ذكر وزرا و مستوفيان»:

ميرزا هادى، ولد امجد ميرزا معين‌الدين محمّد، وزير فارس كه صفات او محتاج به تقرير نيست و خلف او از جميع علوم بهره وافى يافته. والدش از وزارت فارس استعفا نموده، وزارت به او مرجوع شد. مدّتى در آن امر در كمال استقلال مشغول بوده، در مراعات قاطبه فضلا و علما و شعرا و فقها به هيچ وجه تقصير ننموده، آنچه لازمه بزرگى بود به عمل مى‌آورد ... اگرچه شعر گفتن دون مرتبه او بود؛ امّا گاهى‌

[1]. تذكره صفويّه كرمان، ص 347 و 350- 353.